Μοναξιά Γιάννης Νικολόπουλος

 Μοναξιά

Σου τολεγα

θαρθει ένας καιρός

που τα ματόκλαδα μας θα βαρύνουν

σαν δυο φθινοπωρινά σύννεφα βροχής

και δεν θάχουμε μάτια να κοιτάξουμε

τα χελιδόνια όταν θαρχονται

φορτωμένα άνοιξη

και καλοκαιρινά μηνύματα..

Σου τολεγα,

οι υποσχέσεις σου θα μείνουν

σύνορα παραβιασμένα

στην πολιορκία της απουσίας σου.

Τώρα τρέχει ποτάμι δίπλα μου

η μοναξιά

και βράχος υψώνεται η σιωπή σου...

Σου τολεγα,

δεν ήθελες να το πιστέψεις ,

πως θα μακρύνουν των ματιών σου

οι ουρανοί

κι η αναπνοή σου

Βόρειος άνεμος θα γίνει...

Εκείνες οι ώρες

που άλλοτε άνθιζαν σαν τριαντάφυλλα

έγιναν κραυγές οδύνης

έγιναν αδιέξοδα ερήμωσης...

Που είσαι ν ακούς

τις θύελλες και τους ανέμους

να σελαγιζουν στα πεζοδρόμια

που άλλοτε τα γέμιζαν ζωή τα χτυποκάρδια μας

και φώτιζαν

οι φλόγες των φιλιών μας;

Που είσαι να βλέπεις

νύχτες πέλαγα

και τους καημούς

μες στη ψυχή μου τρικυμίες..

Γιάννης Νικολόπουλος