Κάτι φορές νομίζω ότι ποιητής
σημαίνει να είσαι κάτι σαν φαροφύλακας.
Πρέπει να συνηθίσεις την μοναξιά
και την απεραντοσύνη του πελάγου.
Έτσι και με την ποίηση.
Την μοναξιά και την απεραντοσύνη των ιδεών.
Ποτέ δεν θα κατακτήσεις κάτι άλλο
από την μικρή λάμψη που στέλνει ο φάρος σου
στα πλοία που ποντοπορούν κοντά σου
αποφεύγοντας τον κίνδυνο που γεννά το πλησίασμα.
Αναφλέγουν τα πάντα οι ιδέες που αγαπάς.
Μα εσύ δεν τις αποφεύγεις: τις θέλεις όλο
και πιο πολύ ώσπου να γίνει
το βασανιστήριο αναπνοή σου.
Κεκτημένη.
Απαρέμφατο που σε κάνει να ζεις
στο υπερβατικό εξουσιάζειν..
Στρατής Παρελης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου