Σε κράτησα μέσα μου.
Σε κράτησα μέσα μου, γιατί έπρεπε να υπάρχεις
κι ας μου χάλασε η υπομονή.
Γυρίζεις τις νύχτες στο μυαλό μου σαν ένα ολάνθιστο αγριολούλουδο,
σαν ένα γιασεμί που λατρεύω
το άρωμά του.
Δεν θέλεις να υπάρχεις εκεί κι όμως νομίζω ότι εκεί είσαι ακόμη.
Εκεί που άναψαν τα όνειρά μας, εκεί που καρτερούσαν οι κραυγές μας.
Αλήθεια έφυγες ή είσαι ακόμη εδώ;
Πού βρίσκεσαι;
Γιατί δεν απαντάς στις ερωτήσεις μου;
Γιατί αφήνεις τον πόνο να με προσβάλει ακόμη μια φορά;
Σε άφησα μέσα μου κι ας πονούσα, γιατί ο πόνος μου είναι μια λύτρωση, μια κατάνυξη.
Είναι το λάφυρο της μάχης που έδωσα με την αγάπη μου, είναι το μένος της κραυγής μου.
Κι εσύ που είσαι;
Εξαφανίστηκες, ξερίζωσες την καρδιά σου με τα ίδια σου τα χέρια.
Κι εγώ εδώ να απομυζώ τις αναμνήσεις μιας αγάπης χαμένης, μιας ψυχής κατατρεγμένης.
Κι ας νιώθω πως σαν μαχήτρια υπερτερώ.
Γιατί είχα να αντιμετωπίσω την ψυχή μου που αιμορραγούσε την ώρα που έφευγες.
Γιατί είχα να αντιμετωπίσω την δική μου φυγή.
Και κάποια στιγμή σταμάτησα να είμαι μαχήτρια, σταμάτησα να πονάω
και το μόνο που έκανα είναι να σε κρατήσω σαν μια μικρή αμυχή στην ψυχή μου,
σαν ένα μαχαίρι που ακόνισα εγώ.
Υπάρχεις μέσα μου και θα υπάρχεις όπως όλα τα ζωντανά που αγάπησα.
Το ξέρω το νοιώθεις μερικές φορές κι ας σου είναι αδιάφορο.
Παραμένει ένα ανυπόφορο και δυνατό συναίσθημα που δεν μπορείς ακόμη να διαγράψεις.
Και ξέρεις με τι απορώ;
Απορώ αν εγώ σε δημιούργησα και με τραυμάτισες.
Απορώ αν εσύ δημιούργησες την πληγή σου.
Δεν θυμάμαι πότε άρχισε και πότε τελείωσε.
Έχω ξεχάσει τις λεπτομέρειες κι ας θυμάμαι πολλά.
Κι αυτό με εξοργίζει, γιατί το να θυμάμαι απαιτεί δύναμη.
Και νοιώθω αδύναμη στην θύμησή σου, νοιώθω αδύναμη στην φυγή σου.
Και θυμώνω με μένα, θυμώνω με σένα, που φύγαμε τόσο εύκολα, τόσο επώδυνα, τόσο πολύ.
Θυμώνω και δεν μπορώ να σε συγχωρήσω κι ας σε συγχώρησα.
Το θυμικό μου ακόμη με τρομάζει.
Κι ας έκλεισα τις πόρτες πίσω μου, μέσα μου είναι ακόμη ανοιχτές.
Είναι που δεν αντάμωσα ακόμη με τον φόβο μου.
Είναι που αναπολώ ακόμη τις νοσταλγίες μου.
Κι εσύ το ξέρεις και χαμογελάς ενδόμυχα.
Κι ας άφησες το ενδεχόμενο να έρθεις κλειστό.
Και δεν μπορώ να διακρίνω το μέλλον, καμιά εικόνα δεν είναι αρκετή να με φυγαδέψει.
Άνοιξε τα μάτια σου και πες μου.
Απάντησε μου για μια στιγμή ειλικρινά.
Άξιζε άραγε να φύγεις;
Πόσες φορές μετάνιωσες αλήθεια;
Πόσες στιγμές έχασες;
Πόσα σ' αγαπώ πεθάνανε στα χέρια σου;
Αμέτρητα.
Κι ας λες ψέματα στον εαυτό σου
Ηρώ Αναστασίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου