Θυμάσαι που μιλούσαμε Αγγελική Ντέλια

 Θυμάσαι που μιλούσαμε τότε για εκείνα τα παράξενα λουλούδια;

Ναι, εκείνα που ξεψυχούσανε μπροστά στα μάτια μας τα βράδια που σκεφτόμασταν ταξίδια της καρδιά ανάμεσα στα φωτεινά αστέρια...

Και μένανε σκέτα τα κοτσάνια να σφαδάζουν κόντρα στον αέρα, σαν να ήτανε από πάντα καλάμια..

Τόσο λυπημένα, τόσο άδεια, τόσο μονάχα...

Τόσο πολύ παιδιά χωρίς μια στάλα γελαστά προσωπάκια...

Θα μου πεις τώρα πια, πως όλα τα χρώματα όπως κι όλα τα χαμόγελα για λίγο ζούνε...

Όπως κι όλα τα πουλιά για λίγο ελεύθερα μπορούνε να πετούνε...

Μετά, μετά έρχεται πάντα με δρακόντεια δόντια η σκλαβιά...

Με μαστίγια και τσεκούρια δίκοπα έρχεται ο δραπέτης καιρός, απαιτώντας την δική του μερίδα εκδίκησης...

Κι οι νύχτες σαν μάνες στείρες, στέκουν ανήμπορες μπροστά σ' αυτή τη διεκδίκηση για την κατάκτηση...

Οι κάμπιες που ποτέ δεν γεννήθηκαν, οι μέλισσες που δεν θα ξαναγυρίσουν στους αγρούς και στα χωράφια...

Κ οι ορφανοί οι άνθρωποι που ποτέ δεν θα ξαναγαπήσουν!

-Μύρισέ με απόψε...

Είναι το τελευταίο αντίο πριν το ξημέρωμα...

Πριν ο ήλιος με κάψει γυμνή κάτω στον κάμπο...

-Μύρισέ με απόψε...

Πάρε με στα χέρια σου για τελευταία φορά και νιώσε το μαρασμό μου και γεύσου μαζί την ύστατη ρόγα της αγάπης μου...

-Μύρισέ με απόψε...

Κάνε πως είμαι, πως παραμένω το ομορφότερο λουλούδι στη γη, ο ωραιότερος ανθός που έζησε για σένα στον κόσμο...

Κάνε με να πιστέψω πως γεννήθηκα μόνο για μια τέτοια στιγμή...

Τώρα, που η Άνοιξη με σκότωσε τούτη τη νύχτα ελπίζοντας...

Πώς τα τυχαία στα πεπρωμένα είναι τα πιο σπάνια και γι αυτό πρέπει να έλκονται γρήγορα από τον θάνατο...

-Θυμάσαι αλήθεια;

Θυμάσαι πως έλουζε το φεγγάρι τα κόκκινα ροδοπέταλα τους, αφήνοντας την αχνάδα τους σαν μουρμουρητό στο αχνογάλαζο στεφάνι γύρω του...

Σαν σιγανό τραγούδι, ή ψαλμό για τα χρειαζούμενα του έρωτα του...

Θυμάσαι πόσο βάμμα ξόδεψαν για να ζει κάθε νύχτα η μοναξιά στις σκιές των πουλιών...

-Έτσι λένε πως γεννήθηκαν εξ΄ αρχής τ' αστέρια...

Από χρώματα ανθισμένων ελπίδων που σιγά σιγά καίγονταν στο απρόσμενο του χρόνου...

Κι επειδή τη φωτιά τη λάτρευε από πάντα ο γήινος άνεμος...

Κι επειδή η φωτιά τον βασάνιζε στερώντας του τη δροσιά των νερών κι όλων των δέντρων....

Στέγνωνε τα βράδια τα πολύτιμα σωματάκια των ανθών-αγγέλων...

Άλλοτε χρυσοκόκκινα κι άλλοτε ασημένια από τη μοναξιά...

Θυμάσαι;

Αγγελική Ντέλια