ΦΟΒΟΣ
Φόβος διαπερνά τις “γρίλιες” των τραυμάτων μου και τα ανοίγει πάλι! Αλαφιασμένα εκείνα ακατάσχετα αιμορραγούν το πένθος τους ξαναζούν...Οξύς τους ο πόνος με “ξυπνάει”, αλήθεια πώς “νανουρίζεις” ένα τραύμα;
Του αντιστέκομαι, να σώσω μερικές στιγμές να ναι ολοδικές μου, να σώσω μια “στάλα” Άνοιξη μωρέ, να ζω-να ζω-να ζω θέλω! Και εκείνος βαριά τραυματισμένος να αργοπεθαίνει στον επίλογο ενός ποιήματος!
Δήμητρα Ποντίκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου