Δεν είναι αδυναμία να σε αγαπώ.
Να σε αναζητώ με τα δάχτυλα, με την ψυχή, με τα χιλιόμετρα στα πόδια και με το σταυρό στο λαιμό και στην πλάτη. Δεν είναι ειρωνεία το τελευταίο μου χαμόγελο, πόνος είναι καλυμμένος με θλίψη. Μη ριζώνεις την αλαζονεία στην ομορφιά, μη λερώνεις τα δάκρυα με όψιμες περιφερειακές οντότητες, που θα αφήσουν στο τέλος μία πικρή γεύση. Η γεύση η δική σου είναι στα λόγια μου, και η ματιά σου στης γλώσσας μου το πρότερο μεσημέρι, που σε εξυμνούσε καθώς περιφέρονταν τα βλέφαρα μου στο ζεστό δέρμα σου. Μη μου χαλάς την ποίηση με ανούσιες θεωρίες περί σωστού και λάθους γιατί πληγώνεις τις στιγμές. Μην κρατάς τα σπαθιά της αυστηρότητας… μιας αυστηρότητας που υποκινεί το λίγο στο πέρασμα της και εμείς… εμείς δε φτιαχτήκαμε για τα λίγα. Αν μιλήσεις, να φροντίσεις να ξοδέψεις χρόνο στα αισθήματα. Σε αυτά τα χιλιάδες αόρατα θαύματα που έρχονται και κάθονται στο δέρμα σου, στο νου, στην ψυχή έως κ στην αφή σου. Συναισθήματα τα λένε και σου θυμίζουν πως το αίμα στις φλέβες σου δεν είναι κρύο, μα αντιθέτως καίει… καίει για μένα. Έλα να φτιάξουμε ένα μυστικό, έναν κόσμο, έναν έρωτα, μία αγάπη, το σύμπαν, την αρχή μας. Έλα να παίξουμε την αλήθεια… είναι τόσο δύσκολο να παίξεις την αλήθεια, σε ένα περιβάλλον ολότελα ψεύτικο. Μόνο πάψε να μου χαλάς την ποίηση που νιώθω σαν σε φέρνω στις σκέψεις μου. Πάψε να ρημάζεις το έμμετρο συναίσθημα για ένα ελεύθερο τίποτα, που έμαθες να σε ακουμπάει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου