Ο ΕΡΩΤΑΣ ΤΟΥ ΠΟΤΑΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΑΣ ~Ειρηάννα Γιαλιτάκη Ντούσια~

 Ο ΕΡΩΤΑΣ ΤΟΥ ΠΟΤΑΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΑΣ

Ο ποταμός κυλάει προς την θάλασσα,

αιώνες τώρα γυρεύοντας να γευτεί την αλμύρα των χαμένων ερώτων ελπίζοντας στον δικό τους αθάνατο και δυνατό...

...εκεί ξέρει πως

εκείνη τον περιμένει πάντα,

μα για άλλον λόγο...

...για να του δώσει την δροσιά του δικού της έρωτα που πάντα έχει απλόχερα από καρδιάς και ποτέ δεν χάνετε.

Μέσα στα βαθιά της η ένωση δίνει χρώμα...

... άλλοτε γαλάζιο της γαλήνης κι άλλοτε πράσινο της ελπίδας,

που ταιριασμένα αναβλίζονται στην επιφάνεια της και σκάνε σαν αφρός στην ακτή,

παίρνοντας απόχρωση

λευκή κι αγνά ατίθαση από την ταραχή των φιλιών τους.

Ολόλευκοι γλάροι πετούν από επάνω δηλώνοντας το πανηγύρι της μοιραίας και ξεχωριστής ενωσης.

Τα ψάρια αλλάζουν κατεύθυνση για το πάθος και τον πόθο τους να μείνουν μόνοι και να χαρούν τον φτερωτό θεό που τους στεφανώνει με κοράλλια ώσπου να χωριστούν για λίγο και πάλι,

στο ταξίδι της αέναης ροής που επιβάλλεται από την διαταγή της φυσης.

Δεν λυπούνται όμως γιατί η ένωση τους πάντα,

γάργαρα ανανεώνετε!

Πάντα μαζί!!

Για λίγο μόνοι,

ώστε η λαχτάρα της συνεύρεσης να μεγαλώνει σαν νησί στα μέσα του ωκεανού,

γεμάτη από του Ποσειδώνα την ευλογία...

...εκεί που ο ορίζοντας μόνο ξέρει και φωτίζει ετούτη την αγάπη!

~Ειρηάννα Γιαλιτάκη Ντούσια~

 

Το φουστάνι Μαρία Γασπαράτου

 Το φουστάνι που δεν φόρεσες ποτέ,

αφημένο σε μια ξύλινη κρεμάστρα

σαν σκαρί αταξίδευτο,

δεμένο σε κάποιου λιμανιού

την έρημη προβλήτα

σαν παραδείσιο πουλί

σ' ένα ξερόκλαδο,

χωρίς φτερά

σαν χάρτης ταξιδιωτικός

που από κανενός ταξιδευτή

τα μάτια δεν διαβάστηκε...

το φουστάνι που δεν φόρεσες ποτέ...

σαν αθετημένη υπόσχεση

σαν κρεμασμένος αυτόχειρας...

όστρακο άδειο...

απομεινάρι ονείρου...

ληγμένο εισιτήριο...

Μαρία Γασπαράτου

 

Πάρε με απόψε μια αγκαλιά…

 Πάρε με απόψε μια αγκαλιά…

σήμερα… τώρα… στο πρώτο λεπτό…

της υπόλοιπης ζωής μας!

Άσε τα δάκρυα

να πνίξουν το παράπονο και…

κράτα με σφιχτά!

Η νύχτα θα είναι σύντομη…

μου το υποσχέθηκε!

Μην φοβάσαι!

Εγώ έπαψα!

Μαζί σου νιώθω δυνατή!

Μαζί σου είμαι δυνατή!

Άκου τον χρόνο πως φεύγει και…

νιώσε!

Μέτρα τους χτύπους…

συλλάβισέ τους!

Σε λίγο ξημερώνει…

σε μια αγκαλιά!

2,17

Σμαράγδα Βογιατζόγλου

 

Του Σταυρού Γιώργος Ν. Μανέτας

 Του Σταυρού

Στο σκάλισμα μοιάζει σαν να 'ναι απ’ αγέρα,

από σαν κλωνάρι μ’ οσμή κάποιου ρόδου,

από σαν ηχώ φτερουγίζοντ' αγγέλου,

από σαν την άμμο καθώς που φλογίζει.

Θεριεύει η ψυχή ως Τον αντικρίζεις,

από σαν των όσων πολλά προικισμένων

πριν να πού θα γείρει ξανά το κεφάλι,

πριν να γεννηθεί της ψυχής μας ποιμένας.

Νωπό ρέει το αίμα σαν βγαίνει απ' τ' αγκάθια,

πριν να των δακρύων απέλθουν οι χρόνοι,

από σαν, Εκείνος, που πόνεσαν τόσο,

συγχώρεση δώσει μ' ευχή την αγάπη.

Γιώργος Ν. Μανέτας

 

Χ Α Μ Ο Γ Ε Λ Ο Βαγγέλης Γιάννος

 Χ Α Μ Ο Γ Ε Λ Ο

Είπα κάτι ευχάριστο να σημειώσω σήμερα

Χωρίς άγχη, φόβο,ή αναζήτηση ελπίδας!

Κάτι αυθόρμητο, γέννημα ζωής

να γαληνέψει η ψυχή, να χαμογελάσουν

Χωρίς προσπάθεια τα χείλη!

ΑΤΥΧΗΣΑ ομολογώ!Δεν βοηθά το ΣΗΜΕΡΑ!

Αλητεψε ο νους μου, έτρεξε στα Χρόνια εκείνα τα φτωχά, τα ανέμελα, τα παιδικά που λέμε!

Τότε που τρέχαμε να πιάσουμε τον ήλιο,

τις μάντρες που πηδούσαμε, στιγμές να μην χαθούν!

Τότε που χαρά ήμασταν οι ίδιοι,

Χορεύαμε στην βροχή με δανεικά παπούτσια,

αλλά ήταν δικιά μας η ζωή!

Τότε που κάθε μέρα καλωσορίζαμε τον Μάη

και τα παιχνίδια μας δεν είχαν χορηγό!

Θαρρώ ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΕ η ΚΑΡΔΙΑ μου!!!!

Ε Υ Γ Ν Ω Μ Ω Ν !!!!

Βαγγέλης Γιάννος

 

ΑΝΑΡΡΙΧΗΣΗ ΕΥΑ ΜΗΛΙΟΥ

 ΑΝΑΡΡΙΧΗΣΗ

Θέλησα ν'ανοίξω τα φτερά μου

σαν αετός,

για να πετάξω προς τον ήλιο.

Πρόσεξα ωστόσο μην τα κάψω.

Μην τυφλωθώ από το φως.

Θέλησα να ξεπεράσω την μετριότητά μου.

Την καθημερινότητά μου.

Ξέχασα ακόμη και τ 'όνομά μου.

Έμεινα ικανοποιημένη από το τόλμημά μου.

Γιατί μεταλλάχτηκα, πέρα απ'τα όριά μου,

σε άγγελο με ανοιχτά φτερά,

και χρυσαφένια, μια καρδιά.

Κατόρθωσα ν'αγγίξω

την τελειότητά μου.

Να ζωγραφίσω ξανά, τα όνειρά μου.

Αναρριχήθηκα άφοβα, από επίπεδο,

σε επίπεδο, κόντρα στον άνεμο.

Σκαρφάλωσα σαν ορειβάτης,

πέρα απ'τον κίνδυνο,

από βράχο σε βράχο.

Έφθασα σ'απέραντο πλάτωμα,

σε λουλουδιασμένα χωράφια,

σ'ανθισμένα σπαρτά.

Μακριά από μπόρες και καταιγίδες.

Μόνο αγκαλιά με τις δικές μου ελπίδες.

Με προσκάλεσαν με λαχτάρα

κοντά τους,

τα σπαρτά και του βουνού τα άγρια λουλούδια.

Χάθηκα μέσα τους σαν αίλουρος,

σαν νερόφιδο,σαν οπτασία.

Χόρεψα μαζί τους ερωτικό χορό

με φαντασία.

Με τ'αγριολούλουδα μες

στην ποδιά μου

και με τον έρωτα μες στην ματιά μου.

Ξάφνου εμπρός μου ω! τι χαρά!

Στο βάθος ξεπρόβαλε καταράχτης

με γάργαρα ορμητικά νερά.

Και μια μικρή λιμνούλα ,

με γαλαζωπό νερό,

που άχνιζε το πρωινό,

σαν δροσερή ακίνητη γαλάζια οπτασία.

Βυθίστηκα μες στο νερό.

Ξαναβαπτίστηκα σαν σε ιερό.

Συνάντησα κι έναν μικρό θεό,

με βέλη και με τόξο σταθερό.

Ετοιμοπόλεμο και θαλερό .

Του έρωτά μου,τον θεό.

Εγώ δεν δημιούργησα εκεί,

καμιά ερωτική μαγεία.

Μον'χάθηκα θαρρείς αιώνια,

μες στην δική μου,

παραμυθένια μελωδία.

Η αναρρίχηση για με,

είχε μεγάλη αξία!!!!

ΕΥΑ ΜΗΛΙΟΥ

 

"Από τα γέλια τα βαθύτερα" Σταμάτης Μπουρίκος

 "Από τα γέλια τα βαθύτερα"

Πάλιωσαν οι ζωές μας

Γίνανε ακριβά τα περιβόλια

Και στο Αιγαίο πίνει το αλάτι

ετούτη η γενιά

Με το μαρτύριο στα χέρια,

θα φέρουμε βόλτα τις ακτές

Μα λύθηκε η χάρη μας,

κάποια μικρή Παρασκευή

Η κάθε Τροία πήρε πολίτες τα πουλιά,

και περιμένει να νυχτώσει

Κακούργοι για δικαίωση στα ύστερα των πόθων

Πληρωμένος ο καιρός

Φούντωσαν τα καρβέλια

Και έρωτα έλα να κόψεις και να πιείς

Με το μαρτύριο στα χέρια,

βόλτες θα φέρουμε τα χείλη

Κάποια μικρή Παρασκευή

Σταμάτης Μπουρίκος

 

ΜΕΡΕΣ ΤΟΥ ΑΚΑΘΙΣΤΟΥ Φιλαρετη Βυζαντίου

 ΜΕΡΕΣ ΤΟΥ ΑΚΑΘΙΣΤΟΥ

Και ήταν δειλό το απόγευμα

με έναν ίσκιο πενιχρό

να ακολουθεί

των δρόμων τις στιλπνές διαδρομές

Μέρες του Ακαθίστου

με μια πυγολαμπίδα σκέψη

να τρυπώνει μυστικά

στων αγίων εικονισμάτων

την ιλαρότητα

και να φτιάχνει στίχους προσευχής

ίδιους με φωλιές χελιδονιών

Είμαι ανυπόστατη

και ζοφώδης

Ανάμεσα στο εφτά και στο δώδεκα

μετρώ λευκούς και μαύρους πεσσούς

μετρώ την σιωπή της βασίλισσας

και την αίγλη των πύργων

Είμαι τα χίλια κομμάτια

ενός κλασματικού αριθμού

και απαιτώ την διαίρεση της ζωής

Μα αυτή διαρκώς πολλαπλασιάζεται

ερήμην μου

Είναι μια νύχτα θρασεία

που κατεβαίνει

με την μπόλια ως τα μάτια χαμηλά

να μην φανεί το άγριο βλέμμα της

Σκοτεινή μου έμπνευση

πώς εγκλωβίστηκες

στην πυραμίδα της τυχαιότητας

Μέρες του Ακαθίστου

και το τρυπάνι των τύψεων

ακώλυτα

φτάνει στο ναδίρ της ψυχής μου

Μα ένδυμα ουκ έχω ίνα εισέλθω

εντός του νυμφώνος

των πληγών μου

Δειλή μου ποίηση

απόβαλε την αιδώ

Σου επιτρέπω την επαιτεία

ολίγης γαλήνης

ολίγης σωτηρίας

αναπολόγητης...

Φιλαρετη Βυζαντίου

''ΣΤΙΧΟΙ ΑΛΥΤΡΩΤΟΙ''

 

ΘΥΜΑΜΑΙ Ευγενία Τζένη Τσιούγκου

 ΘΥΜΑΜΑΙ

Κοιτώ τη λάμψη της θάλασσας

όταν χαϊδεύει ο ήλιος τα νερά της

κι εκείνα αστράφτουν στο παιχνίδισμά τους

σαν αστέρια στο καταμεσήμερο.

Κοιτώ τ’ αστέρια

που τρεμοπαίζουν στον σκοτεινό ουρανό.

Και τότε θυμάμαι

πως χάνομαι στους αστερισμούς των σκούρων ματιών σου…

Κοιτώ τα κύματα

που προχωρούν αργά, μαγευτικά στον μακρινό ορίζοντα.

Και τότε θυμάμαι

τα υπέροχα, μακρινά βήματά σου…

Κοιτώ την αφρισμένη θάλασσα

που ορμά στην αμμουδιά,

που παρασέρνει κοχύλια στο διάβα της.

Και τότε θυμάμαι

τις στιγμές που βυθίζομαι στα νερά σου,

τις στιγμές που παρασύρομαι από την όψη των χειλιών σου…

Ακούω τα βότσαλα

που στροβιλίζονται στα αεικίνητα νερά,

χτυπάει με μανία το ένα τ’ άλλο στ’ άγγιγμα της αλμύρας.

Και τότε θυμάμαι

την ασίγαστη καρδιά μου, τις φλέβες μου

που χτυπάνε με μανία

στο άγγιγμα του πόθου που ξυπνά το βαθύ βλέμμα σου…

Κοιτώ τα ρόδινα σύννεφα

σιωπηλά να βάφουν τον ορίζοντα.

Και τότε θυμάμαι εσένα σιωπηλό

να χάνεσαι σ’ άγνωστες σκέψεις…

Κοιτώ το λαμπερό ημικύκλιο του φεγγαριού

που ταξιδεύει στον κόσμο.

Και τότε θυμάμαι

τα λαμπερά ταξίδια που κάνω στο χαμόγελό σου…

Αφουγκράζομαι την νύχτα

που περιπλανιέται, κρύβεται στις φυλλωσιές των δέντρων

που ψιθυρίζουν μυστικά, μαγεύουν τις αισθήσεις.

Και τότε θυμάμαι εμένα

όταν με τα μάτια μου περιπλανιέμαι στο κορμί σου,

κρύβομαι στην αγκαλιά σου,

όταν με τα μάτια μου σου αποκαλύπτω όλα τα μυστικά μου,

σου χαρίζω τις αισθήσεις μου,

όταν με τα μάτια μου

σου ψιθυρίζω διαρκώς τα παθιασμένα σ’ αγαπώ μου…

Ευγενία Τζένη Τσιούγκου