Το κοκκινο του ερωτα : ΜΕΡΕΣ ΤΟΥ ΑΚΑΘΙΣΤΟΥ Φιλαρετη Βυζαντίου

ΜΕΡΕΣ ΤΟΥ ΑΚΑΘΙΣΤΟΥ

Και ήταν δειλό το απόγευμα
με έναν ίσκιο πενιχρό
να ακολουθεί 
των δρόμων τις στιλπνές διαδρομές
Μέρες του Ακαθίστου
με μια πυγολαμπίδα σκέψη
να τρυπώνει μυστικά
στων αγίων εικονισμάτων
την ιλαρότητα
και να φτιάχνει στίχους προσευχής
ίδιους με φωλιές χελιδονιών

Είμαι ανυπόστατη
και ζοφώδης
Ανάμεσα στο εφτά και στο δώδεκα 
μετρώ λευκούς και μαύρους πεσσούς
μετρώ την σιωπή της βασίλισσας
και την αίγλη των πύργων
Είμαι τα χίλια κομμάτια
ενός κλασματικού αριθμού
και απαιτώ την διαίρεση της ζωής
Μα αυτή διαρκώς πολλαπλασιάζεται
ερήμην μου

Είναι μια νύχτα θρασεία
που κατεβαίνει 
με την μπόλια ως τα μάτια χαμηλά
να μην φανεί το άγριο βλέμμα της
Σκοτεινή μου έμπνευση
πώς εγκλωβίστηκες 
στην πυραμίδα της τυχαιότητας
Μέρες του Ακαθίστου
και το τρυπάνι των τύψεων 
ακώλυτα 
φτάνει στο ναδίρ της ψυχής μου

Μα ένδυμα ουκ έχω ίνα εισέλθω
εντός του νυμφώνος
των πληγών μου
Δειλή μου ποίηση
απόβαλε την αιδώ
Σου επιτρέπω την επαιτεία
ολίγης γαλήνης
ολίγης σωτηρίας
αναπολόγητης...