ΕΝΘΥΜΙΟ…
Κράτησα τις μέρες, που πλήγωναν
τον καιρό… Κι αυτός συννεφιασμένος,
έβρεχε ματωμένη βροχή….
Κράτησες τα λαμπερά χαμόγελα του ήλιου,
που μας έριχνε πάντα, όταν περπατούσαμε τα
ζεστά εκείνα καλοκαιριά, που πάντα τα περνούσαμε
μαζί…
Αλήθεια, τα θυμάσαι καθόλου;….
Ενθύμιο για σένα, ο παιχνιδιάρης έρωτας, που έτρεχε
ελεύθερος, κι εμείς τον κυνηγούσαμε μέσα στους αγρούς,
όταν τρέχαμε σαν αλλοπαρμένοι, εκείνες τις άνοιξες, που πανηγύριζε
η φύση και οργίαζε γεμάτη άνθη, καρπούς, και αρώματα,….
Αλήθεια μήπως το θυμάσαι αυτό;….
Και αν ναι, θέλεις να το κρατήσεις σαν ενθύμιο; Εγώ σου το δίνω πάντως…
Εγώ; Τι να κρατήσω, με ρωτάς
Εγώ;…. Τι άλλο,
παρά τις άδειες εποχές και τις ξεθωριασμένες φωτογραφίες,
από τότε που έμειναν καταχωνιασμένες για πάντα,
μέσα μου και θα ξεχαστούν όπου να ’ναι..
TASSOS VASILIADES
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου