Σονέτο IV
Τόσα χρόνια ποντισμένα στη λήθη
είναι τα νεκρά κύτταρα της σιωπής
που δεν τόλμησαν μια ανάσα κραυγής
στα παλλόμενα του έρωτα στήθη.
Τόσες αγάπες χαμένες στα πλήθη
είναι ματωμένες ελπίδες φυγής
που πήραν το δρόμο με αίμα πληγής,
όταν γκρεμίστηκαν λέξεις και μύθοι.
Tην άνοιξη μέσα μας ας κρατάμε
χωρίς να φοβόμαστε τους χειμώνες,
οι σπόροι φυτρώνουνε στους λειμώνες
Και ένα «σ’ αγαπώ» σαν κουβαλάμε
μες τη βροχή , πέρα στους παγετώνες,
κάνει την πέτρα κήπο απ’ ανεμώνες.
Κώστας Βασιλάκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου