Και τα φώτα έσβησαν...
Κατεβαίνω από τη σκηνή
κι εκεί στο μισοσκόταδο της υποψίας
με παρενοχλεί απίστευτα ερωτικά η ανάσα σου...
Χωρίς αγγίγματα με αιχμαλωτίζεις
σ' έναν κόσμο δικό σου
σα να ήξερες πως κάποτε ήθελα να ζω μέσα του.
Γυρίζω τα μάτια μου και πέφτουν στα δικά σου.
Απαγορευμένες υποσχέσεις με μια δόση ηδονής.
Ανήμπορη να πω έστω και μια λέξη
με ακινητοποιεί το γέλιο σου ,ναι μη γελάς εκτίθεσαι.
Με ανεβάζεις στη σκηνή ξανά,
τώρα πια όχι όπως ήξερα.
Με οδηγείς μέσα από λέξεις
μισοκρυμμένες εκδηλώσεις οργασμού.
Οι ανάσες μας ακροβατούν σ' ένα ατελείωτο χρονοδιάγραμμα στιγμών.
Με στήνεις σαν μαριονέτα όπου κι όπως θες...
Κι εγώ υποταγμένη στις εντολές σου
με μια μικρή παρακράτηση του εγώ μου.
Αφήνομαι σα μαγεμένος αυλός στα χέρια σου
μόνο μια λέξη με οδηγεί τυφλά......
Ν Α Ι..... μου λες κι εγώ ότι θες...
Ν Α Ι .....πες το μου ξανά και ξανά ...
Αν είναι να τελειώσει αυτή η σκηνή
ας είναι μέσα σε πλήθος αισθημάτων.
Ας είναι μια ανάμνηση από κείνες
που έρχονται αυθαίρετα και φωτίζουν
το πρόσωπο μου μετά από χρόνια....
Ν Α Ι ...;;;
Δέσποινα Αποστολάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου