''Η θύμησή σου''
Θέλησα να γράψω έναν στίχο
να σβήσει την θύμηση σου,
τον ήχο σου που ακούει στα σπλάχνα μου,
το άρωμα σου που μυρίζει στις φλέβες μου.
Να αγγίξω έστω κάτι απ' τα γραμμένα
που να σε τραυματίσει μέσα μου,
να ξεριζώσει λίγο απ' την μορφή σου.
Κι όταν το κάνω συμμετέχει μαζί μου
η θάλασσα με τα κύματα της
και με χτυπάει στα βράχια η φωνή σου.
Είναι εκεί κι ο άνεμος
που σφαδάζει την γεύση σου στα χείλη μου.
Πώς να το κάνω όταν
όλη η πλάση μου θυμίζει εσένα;
Ποιον στίχο ν' ακουμπήσω
για να σε κοιμίσω;
Πες μου ποιον;
Προσπαθώ να ξεκολλήσω από πάνω
μου τη σκέψη σου κι όταν τα καταφέρνω
να την πετάξω με δύναμη,
εκείνη ξαναγυρίζει με περισσότερη ορμή.
Τότε σκαρφαλώνει στα ρούχα μου,
στο σώμα μου πιο δυνατή και πιο σίγουρη.
Πώς να βγάλω από την πρίζα το ολόγραμμα σου
που με καταδιώκει όλη μέρα;
Δεν φτάνει να τραβήξω το καλώδιο, δεν φτάνει.
Να 'ρχεσαι γιατί μου είναι
απαραίτητη η μορφή σου.
Με μια περόνη στο μαξιλάρι κοιμάμαι
και ανατινάζω το κενό σου.
Δεν υπάρχει κόσμος χωρίς εσένα, μ' ακούς;
Θα 'ρθω να με περιμένεις.
Θα 'ρθω, γιατί κανείς άλλος
δεν ξέρει να μ' αγαπάει όπως εσύ!
Ηρώ Αναστασίου
Του Έρωτα το κόκκινο Εκδόσεις Όστρια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου