Πληθαίνουν ὁλοένα
οἱ παγίδες τῶν βεβαιωμένων μου
ἀμφίστομη ἡ ἐποχὴ
χορδὴ ἄγνωστη πάλλεται
πληθαίνουν
Ἄπειρες καταστροφὲς μέσα μου
συνωθοῦνται
Σὲ βάθος πληγῶν πάλι
μόνος κατηφορίζω
μιὰ δύναμη σκοτεινὴ μὲ σπρώχνει
νὰ πάψω
στὴ φθορὰ νὰ ἀντιστέκομαι
μὲ σπρώχνει
Σὲ χαράδρα δύσβατων ἀναμνήσεων
στὴν ἄβαθη λίμνη τῶν ταραγμένων ματιῶν σου
ψύχρα βαθειὰ
μέ ἀγκαλιάζει
πληθαίνουν οἱ παγίδες
ὁ χρόνος πιὸ ἀκριβὸς
ροκανίζει
κρίνο φθαρμένο ἀπὸ μαρασμὸ
τί θαρρεῖς
μιὰ στείρα λύση ἡ ἀπομόνωση
μιὰ
καὶ τὸ καρφωμένο στὰ χείλη
χαμόγελο
Ἰωάννης Μασμανίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου