Κι όταν πρωί,
πετάς τα σεντόνια και είναι δίπλα σου ο απών,
σκέφτεσαι πως είχες την ελευθερία αγκαλιά όλο το βράδυ..
Τις μέρες, οι συντροφιές είναι πολλές
Στης αμφιλύκης το άνθισμα, εναντιώνεται το σώμα στο μυαλό και το αγριεύει
Περνούν καθημερινά ποτάμια από δίπλα , τα θαυμάζεις και συ
τρέχεις αντίθετα στις όχθες πριμοδοτώντας την ψευδαίσθηση,
αυξάνοντας τον ίλιγγο
Στο σούρουπο εγκαταλείπεις και λες, αύριο πάλι.
Περνούν χιλιάδες αύριο ,
ξυστά σαν βόλια, γλυκά σαν ειρηνικά πουλιά
κυνηγώντας το άπιαστο της ορμής.
Κτίζεις την αιώνια νιότη, πεθαίνεις το θάνατο, αναστέλλεις τη φθορά
κι έχεις τουλάχιστον την άλλη μέρα
ν' αποφασίσεις κάτι σπουδαίο και περίοπτο.
Μια αναφορά ματαιότητας, επαναληψιμότητα που σε φέρνει ένα βήμα πριν την τρέλα , ενώ η σάρκα αθωώνεται.
Μια πάλη που σε ταξινομεί για πάντα εδώ ή εκεί
Εκεί σε βρίσκει το λυκόφως και σου χαϊδεύει τον ώμο συμπονετικά..
Πάλι η νύχτα σου κλείνει το μάτι παραχωρώντας σε, γενναιόδωρα σε συνοδούς εξωμότες
στο κομοδίνο φυλάγεις δια παν ενδεχόμενο, της ευταξίας το εγκόλπιο.
Φωτεινή Ψιρολιόλιου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου