Μια μέρα ακόμα κόπασε
σε μια πόλη κυνηγημένη
από βρώμικους προβολείς
κρέμασε τον μανδύα της εξαντλημένη
από την διαδοχή της φρίκης
γυμνή από συνείδηση
με τα μέλη βαριά και άκαμπτα
ναυαγεί στις αιχμές της αγρύπνιας
δεν μπορεί να κλείσει τα μάτια
έχει τόσο θόρυβο εκεί έξω
περνάει από τους διάφανους τοίχους,
οι εικόνες δεν είναι σωστές
τα παιδικά βλέμματα
χαμηλόφωνα και ανίδεα
ψάχνουν ένα κομμάτι γαλάζιου ουρανού
από τους δυνατούς που μιλάνε
για το καλό των ανθρώπων
σε μια εποχή που μαζεύει δάκρυα και άλλοθι
να ξεπλύνει τις πληγές,
μια εποχή μεταμφιεσμένη σε λάμψη και χρώματα
που απεκδύθηκε την φωνή της
με την εύνοια της προσποίησης
συνένοχη του προνομιακού ρόλου που αξιώθηκε
της βολικής "μεροληψίας"
του αληθοφανούς "δεν ξέρω"
του συγκαλημένου "φόβου"
της επίπλαστης ΄΄ευτυχίας"
του ευνουχισμένου "τίποτα"...
. . . .
Σιωπή και μετά τι;
Ανεπαίσθητη ντροπή...
~ Άννα Γεωργαλή ~
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου