ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ
Φοβάμαι την αγάπη.
Φοβάμαι εμένα.
Ηττήθηκα!
Ένα χιλιοστό του μορίου
στην σύναξη των ανθρώπων
Είμαι!
Η νύχτα ζητά τον οβολό της.
Δεν περνάει αλλιώς,
σε συνθλίβει!
Νύχτα στο κορμί και την ψυχή.
Πύρινα καρφιά εφαρμοσμένα,
βέλη βουτηγμένα στης μοναξιάς
το απέραντο.
Κατακερματίστηκα!
Κάλλιο η προσποίηση,
παρά η στέρηση.
Πυρακτώνεσαι στην μάχη
για να συνηθίσεις.
Δεν αντέχεται!
Πεθαίνει κι ακόμη δεν την
αγάπησε την μοναξιά.
Κι ας γνώριζε πως αυτή
είναι ο εκλεκτός σύντροφος.
Αρετή Γουργιώτου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου