"Κάτι αγαπούν οι ποιητές"
Που κατοικούν οι ποιητές, που στέκονται οι λέξεις,
σε ποια νερά τρεχούμενα σκύβουν και ξεδιψούνε,
ποιες νότες αγκαλιάζουνε λες κι' είναι αγαπημένες;
Τι είναι αυτό που τους τραβά ακόμα παρακάτω
στου εαυτού τους το βυθό στη λάσπη του καιρού τους
για να βρουν αρχαίες προτομές και θραύσματα της μνήμης
να τ' ανασύρουν απ' την ιλύν με προσοχή μεγάλη
μην τύχει κι' αστοχήσουνε και συντριβούν μαζί τους;
Σε ποιους πουλούν σπαράγματα της ίδιας της ψυχής τους,
και ποιοι θα εννοήσουνε πως είναι οι εξηγήσεις
μιας άρρητης ανταμοιβής έξω απ' τις αισθήσεις;
Που δεν πουλιέται ,δεν σιωπά, ούτε και παρακμάζει
μόνον συμπάσχει κι αγρυπνά σαν μάνα στο παιδί της
πού τρέχοντας τσακίστηκε σαν κοίταζε τ' αστέρια
νομίζοντας πως ο ουρανός πιάνεται με δυο χέρια.
Πως ναυπηγούν οι ποιητές καράβια με κατάρτια
όνειρα χειμωνιάτικα ντυμένα με σχοινιά
για να δεθούν όταν βρεθούν σ' ελκυστικά λιμάνια
μην τύχει και βγούνε σε στεριά πλήρους ακινησίας;
Κάτι αγαπούν οι ποιητές που μοιάζει με ξενύχτι
πάνω σε καταστρώματα που ορθώνονται στο κύμα
μιας καταιγίδας συνεχούς, ποιος να την ακουμπήσει,
βάρδιες κρατώντας αδιάκοπα με μάτια που θυμούνται
πως δεν πουλιούνται οι αριθμοί ούτε μετριούνται οι λέξεις.
Βασίλης Σπανός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου