Στους διαδρόμους της πανωλεθρίας
άκουγε το θρόισμα των ακτίνων
καθώς έσουρναν τις βαριές κουρτίνες
της νύχτας
Μύριζε το φρέσκο χορτάρι
την ώρα που τανυζόταν να συναντήσει το φως
μέσα από τη μαύρη γη
θήλαζε την πίκρα μιας ανάμνησης
που έστεκε στον ουρανό τους
όπως ο αιώνιος μαστός
Λίγα πουλιά
έσκιζαν τον ουρανό
παρασύροντας της νύχτας τα κρόσσια
Στα δυτικά κρεμάστηκε μια ενοχή
σε σχήμα κίτρινου ποταμού
βούτηξε τα χέρια σε μια παλιά πανωλεθρία
μέχρι τους αγκώνες
κι έμεινε εκεί να μουλιάζει
μέχρι να σηκωθεί ο αέρας του ολέθρου
τα χαράματα μιας άλλης εποχής
Ανασήκωσε το βλέμμα παρακλητικό
τα χέρια του είχαν γίνει δυο ραγισμένα φτερά
τα πόδια του δυο σπασμένα κουπιά
και η ανάσα του πηχτό σύννεφο μνήμης
έτσι που δεν μπορούσε να βαδίσει
ούτε μέχρι τα πρώτα σκαλάκια της αυτοσυντήρησης
1.11.20
Ελισσαίος Βγενόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου