Μην περιμένεις αναγνώριση Vaggelis Giannos

 Μην περιμένεις αναγνώριση για τον χρόνο που σπατάλησες στων άλλων τις επιθυμίες!

Αν στην βιάση σου να τους ικανοποιήσεις όλους, ξέχασες τα δικά σου "ΘΕΛΩ", δικό σου λάθος είναι!

Θα έρθει η στιγμή, χιονιάς και παγωνιά τον δρόμο σου να κλείσει.

Μόνη σου θα τον διαβείς κι αν κοιτάξεις πίσω, κανένας δεν θα σε ακολουθεί!

ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ ΣΟΥ ΑΡΧΗ!

ΜΠΟΡΕΙΣ!!!

Vaggelis Giannos

 

Για ένα ακόμη βράδυ, Διολετη Αναστασια

 Για ένα ακόμη βράδυ,

τα χέρια σου κυνηγούν ανάσες

αρπακτικό γίνεσαι

αιχμαλωτίζεις τον λαιμό

φιλάς τον πρώτο αναστεναγμό.

Τα ακροδάχτυλα σου αναζητούν

το κλειδί της παράδοσης

ζωντανεύοντας ένα ένα κάθε κύτταρο

του διψασμένου μου κορμιού.

Πιστός ακόλουθος της μυστικής σου συμφωνίας

το στόμα σου,

φιλά και μαρτυρά τους ίδιους πόθους,

προσπαθεί να ξεδιψάσει συνθέτοντας νέους χείμαρρους.

Κανένα εμπόδιο δε σταματά την απληστία σου,

δεν παραδίνεσαι αν δεν παραδοθώ

καταλήγοντας αδηφάγοι εραστές

για ακόμη ένα βράδυ.

Διολετη Αναστασια

 

Η θλίψη ζηλεύει την χαρά... Ιωάννα Καβαγιάδα

 Η θλίψη ζηλεύει την χαρά...

Το φως συντρίβει τα σκοτάδια...

Η υπερβολή ποτέ δεν θ αγγίξει

Την τελειότητα του αναγκαίου ...

Η ικανότητα πάντα θ ανατιμάται έναντι της επίδειξης...

Η μονοτονία πάντα θα είναι το έρμαιο της ακατάπαυστης μουσικής μου...

Η τυμπανοκρουσία κ η λάμψη πάντα θα ηττάται

από την καλαίσθητη εκκεντρικότητα...

Από το στάσιμο θα προτιμήσω το εξελικτικό....

Από το κινούμενο θα συγκρατήσω

Την ορμή....

Και από το χειροπιαστό.......

με κλειστά ματιά,

θα στραγγιξω όλον τον έρωτα

να ξεδιψάσω την ζωή

που φλέγεται στα στήθη μου.

Ιωάννα Καβαγιάδα

 

Σώμα δάσος Olympia Theodosiou

 Σώμα δάσος

κλαδιά καρφιά

με φορά αντίθετη

ανθίζουν στα σπλάχνα.

Μνήμη μονοδιάστατη

θυμάται χειμώνες

η γυναίκα εγκλωβίζεται

σε χάραμα χλωμό.

Την φιλούν πουλιά

η σάρκα γεννά

μαύρα φτερά

ένδυμα δέρμα.

Η γυναίκα ζει

στον χρόνο

του επαναλαμβανόμενου

βήματος.

Κύκλος φτιαγμένος

από μέρες τυφλές

επίκτητη αθανασία.

Η γυναίκα αναζητά το αύριο

δεν υπάρχει στις αφίξεις.

Βλέπει ταξιδιώτες

να κουβαλούν φεγγάρια

κι εκείνη κρατά

λιωμένο κερί.

Το δάκρυ μπλέκεται

στον ιστό της απραξίας

μάτια βουβά.

Έσχατη ελπίδα

ο εαυτός της

καθρέφτης κενός.

Η γυναίκα αναπολεί το φως

αρχή ζωής.

Olympia Theodosiou

 

"Έτσι είναι η αγάπη" Kostas Vassilakos

 "Έτσι είναι η αγάπη"

Πέφτουν τα φύλλα της καρδιάς

καταμεσής της άνοιξης

κι εσύ νιώθεις βαρυχειμωνιά

κι εγώ σου λέω «μη λυπάσαι»,

ήταν μ’ ανθούς γεμάτη το φθινόπωρο

κι ήλιους λουσμένη τον χειμώνα.

Έτσι είναι η αγάπη.

Τρελαίνει τις εποχές.

« Ανάμεσα σε δυο στιγμές»

Kostas Vassilakos

Εκδόσεις Σοκόλη

 

"ΑΠΟΣΤΑΣΗ" Σοφία Κοντογεώργου

 "ΑΠΟΣΤΑΣΗ"

Οι ώρες περνούν

Κι εσύ σιωπάς

Λείπεις απ' τις στιγμές μου

Μοιάζει ο χρόνος

να στοιβάζει λιθαράκι - λιθαράκι

την απόσταση

και να κάνει το δρόμο

αδιάβατο

Άγνωστες μοίρες

σε κρατούν μακρυά μου

Η αναμονή

σταματά την ανάσα

Η καρδιά

αυξάνει τους χτύπους

Οι ήχοι της μοναξιάς

κλειδώνουν το στόμα

Ξεχνώ να μιλώ

Μαθαίνω ν' αντέχω

Και διαλύομαι

σε χιλιάδες μικρά κομματάκια

Γλυστρώ στις χαραμάδες

κάτω απ' την πόρτα

και τρέχω

χιλιάδες χιλιόμετρα μακρυά

να σε ψάξω

Ανεμίζοντας τη λαχτάρα μου

στο σκοτάδι.

Σοφία Κοντογεώργου

 

Σονέτο Ντίνος Ι. Γλαρός

 Σονέτο

Κλείνω τον έρωτα σ’ ένα σονέτο

σε δείλι γαλάζιο με φως μακρινό

σάμπως να μπόραγα να αποφύγω

εκείνο το βέλος το φαρμακερό.

Δένω τ’ αγγίσματα μ’ ένα σκοτάδι

το δάκρυ μου διώχνω αλλού να χαθεί

λες και κατάφερα μέσ’ στην καρδιά μου

ο πόνος του πάθους γαλήνη να βρει.

Έρωτα πλέκεις ιστό της αγάπης

ονείρου εικόνα στο άδειο μυαλό

πέλαγο γκρίζο με χρώματα βάφεις.

Τραγούδι στα μάτια, της λήθης νερό

είναι το νεύμα από τα φτερά σου

και άστρο που τρέμει στο μαύρο βυθό.

Ντίνος Ι. Γλαρός

 

ΣΚΟΤΑΔΙ Αντώνης Θαλασσέλης

 ΣΚΟΤΑΔΙ

Σκοτείνιασε το φεγγάρι

στο φως του ν’ αγκαλιαστούμε

δεν προλάβαμε.

Το μαγικό λυχνάρι έσβησε

καμία επιθυμία μας δεν έγινε.

Μαύρος ο ουρανός κρύβει τα χελιδόνια.

Στη γη πέφτουν τ’ αστέρια

σκορπάνε ευχές, μα καμιά δική μας.

Μόνο τα δάκρυα στραφταλίζουν

στο φως του ήλιου που ανατέλλει.

Η νύχτα ξεθωριάζει

κι η αυγή χαράζει το όνομά σου.

Ξημερώνει κι ακόμα σε σκέφτομαι.

Αντώνης Θαλασσέλης

 

"ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΑΓΑΛΜΑ" Γιάννης Τάτσης

 "ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΑΓΑΛΜΑ"

Βιαία άρπαξαν τον πυρσό σου οι μαύροι

αετοί της ερήμου, για να φωτοβολήσουν

το καμάρι των δίδυμων πύργων,

επιστρέφοντας τα αιματοβαμμένα δώρα

των υπερδύναμων όπλων σου.

Σύμβολο ελευθερίας,

ριγμένα ζάρια τα ιδανικά σου

στο τραπέζι της απληστίας του κέρδους,

ματώνουν εθνών ρημαγμένες ψυχές.

Ανεμοστρόβιλος το μίσος και η οργή

αργοσαλεύουν τη φτερούγα του τρόμου

στην έως τώρα απόρθητη αυλή σου

και στέλνοντας μηνύματα, ανεμίζουν

την ανθισμένη άνοιξη στα στήθη των ενοίκων.

Τον συνάνθρωπό σου αν πονάς,

σαν η σκνίπα το λιοντάρι, θα βρει τρόπο

να υποφέρεις και σαν σύγχρονος Οδυσσέας

τυφλώνοντας το υπερδύναμο μάτι,

που δεν βλέπει την πραγματική ύπαρξη

της ζωής, προκαλεί πόνο.

Ο πόνος φωλιάζει αδιακρίτως,

όπου αιμορραγεί η αιχμή του δόρατος,

ενεργοποιώντας πολλές φορές της κρίσης

τα χέρια να σχεδιάσουν αληθινές στάσεις ζωής

στη χαραυγή, που δεν μοιάζει σαν χθες.

Ο κόσμος του μέλλοντος

δεν αλλάζει με φωτιά και τσεκούρι.

Στον καπνό της πίπας της ειρήνης

θα αναδυθούν δίκαιες λύσεις ζωής,

για έναν κόσμο λουσμένο

στο δίκαιο φως της αγάπης, πλάστη ονείρων

στο χάιδεμα της ελπιδοφόρας αυγής.

Γιάννης Τάτσης

ΑΥΠΝΙΑ Kyriakos Dosaras

 ΑΥΠΝΙΑ

(Τρείς σκέψεις...περασμένα μεσάνυχτα)

Και τους καιρούς της μεγάλης βροχής

ποιός θα λυπηθεί τα φτερά των αγγέλων;

Μια σταγόνα φρέσκο αίμα

έσταξε απ ' το ταβάνι μου.

Ήθελα να ' ξερα...

Ποιός ανόητος τραυμάτισε απόψε τ ' άστρα;

''Περασμένα μεσάνυχτα...''

-μου είπαν-

''Σε λίγο θα δείς που βγαίνουν τα φαντάσματα''.

Χαμογέλασα...

-Σε λίγο ξημερώνει-

''Ελάτε να δείτε τους ανθρώπους...''

Τους απάντησα.

Kyriakos Dosaras