Έτσι,,
Σαν συναπάντημα του αγέρα με την θάλασσα
σαν ξαφνική βροχή που στο χώμα σου ανάσανα.
Σαν τόση δα μιά στιγμή μέσ' την αιωνιότητα
σκιά ανυπαρξίας που ξάφνου έγινε οντότητα.
Ρίζα ενός δέντρου που πάσχιζε να ανθίσει
του χρόνου να προλάβει την φθορά πρίν απ'την δύση.
Στέκω μετέωρη σταγόνα διάφανη του ιδρού σου
καθώς περιδιαβαίνω τα λιβάδια του κορμιού σου.
Άσε με στην ψυχή σου να σταλάξω ένα δάκρυ
τον πόνο από τις πληγές να κρύψω σε μια άκρη.
Στην άκρη του ορίζοντα το χέρι θα απλώσω
να κλέψω ένα σύννεφο στολίδι να στο δώσω.
Ξερό λουλούδι στην αυλή σου θά' μαι μαραμένο
ώσπου νερό το δάκρυ σου να πιω ευλογημένο.
Σαν ξύπνημα από όνειρο που έγινε αλήθεια
έτσι,σαν αναστεναγμός που αναζητά βοήθεια..
Κτενά Ρούλα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου