Εάλω η ψυχή
Εάλω η Πόλις
και η ψυχή· εάλω!
Με τον αόρατο εχθρό πώς να τα βάλω.
Κι αν σκάλισα τις λόγχες μου,
ποια σάρκα να τρυπήσω;
Με πόσο μολύβι εγώ μπορώ
τα τείχη μου να ρίξω·
την τύχη, την περίσκεψη
να βρω, να φέρω πίσω.
Σε σύρματα ηλεκτρικά, επάνω,
σώματα παγωμένα.
Φορούν χειροπέδες, σίδερα πυρωμένα.
Η πίστη και η ομορφιά
κεριά λιωμένα.
Τις πανοπλίες μου φορώ
και σε άδειο δρόμο περπατώ.
Οι λέξεις έγιναν σκιές·
τι να προλάβω!
Για τη συνταγή του Σατανά
δεν αμφιβάλλω.
Πλάνη, απληστία, πονηριά
Κακό μεγάλο.
Παραπαίουσες διάνοιες, ψείρες χοντρές ρουφάνε το αίμα
της ψυχής.
Καρδιά διαβρωμένη αναρριχάται στον γυάλινο τοίχο
της ζωής.
Με θέληση νανουρισμένη, με θρήνο γοερό,
μια στιγμή αυγές φέρουσα
θα καρτερώ·
ως καρτερούν οι εραστές το βράδυ του θανάτου.
Αγγελική Ζευγολάτη
Ποιητική Συλλογή ΑΠΟΗΧΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου