ΜΑΡΓΚΩ Κουλα Γιάννα

 ΜΑΡΓΚΩ

Μύριζε το χώμα, μια μυρωδιά γνώριμη. Ξύπνησα. Άνοιξα το παράθυρο.

Τι μου θυμίζει; Χρειάστηκε κάμποσα λεπτά της ώρας να ανοιγοκλείσουν τα ρουθούνια μου και μετά η αίσθηση να κάνει τη διαδρομή. Ναι, τώρα θυμάμαι. Κυριακή πρωί. Μόλις που είχα ακούσει τον τελευταίο ήχο της καμπάνας. Της εκκλησιάς. Στο πίσω μέρος του σπιτιού. Με φόβιζε το πίσω μέρος του σπιτιού. Απαγορευμένο. Το Απαγορευμένο.

Τότε την είδα. Ξέπλεκα μαλλιά. Μορφή σαν αέρας. Φεύγει; Έρχεται; Φάντασμα ή σαν φάντασμα.

Πιάνει το χώμα. Λάσπη. Πρωινή δροσιά. Στο πρόσωπο, το χώμα λάσπη .Μάσκα.

Το χώμα το υγρό μυρίζει.

Είχα ακούσει για κείνη, από τη Μέλπω του Γιώργη. Την φοβόντουσαν. Την λυπόταν. Την περιγελούσαν. Την αποστρέφονταν.

Την είδα .Την άκουσα.

Μακρόσυρτη κραυγή.

Σιωπηλή κραυγή; Ή μήπως μοιρολόι;

Το σώμα κλείνει, κουλουριάζεται.

Φίδι ή μωρό;

Σηκώνει το κεφάλι ψηλά. Βλέπει;

Τι βλέπει;

Τα χέρια ανοιχτά. Πουλι να γίνει να φύγει.

Τα πόδια στη γη.Καρφωμένα.

-Μάργκω;Μ' ακούς;

-Δεν θέλω.Να φύγεις.Αυτό θέλω...Τι θέλω;

-Μάργκω...εδώ στο παράθυρο.Κοίτα με.Εδώ.

-Κατέβασε τον ουρανό.Έτσι μου είπε.'Ομως εμένα ο ουρανός με πλάκωσε.Τ ακούς;Κλείσε το παράθυρο.Μη με κοιτάς.Με πονάς όταν με κοιτάς.Με πονούν τα μάτια που κοιτάζουν....Φοράω τα καλά μου...και τα μαλλιά μου...τα μαλλιά μου φοράω...Α τα μαλλιά μου!

Γέλασε με κείνο το γέλιο που δεν θα ξεχάσω ποτέ.Γελούσε με μένα.Έκλεισα το παράθυρο.Τράβηξα την κουρτίνα.Να μη με βλέπει.Ντρεπόμουν;

Είχα θυμώσει;

Βημάτιζα πάνω-κάτω.Πάνω-κάτω.Τα βήματά μου βαριά στο ξύλινο πάτωμα.Τρίζαν τα παλιά τα ξύλα.Ντύθηκα γρήγορα.

Να κατέβω τη σκάλα.

Να βγάλω το σιδερένιο βαρύ σύρτη.

Ν ανοίξω την πράσινη πόρτα.

Να βγώ.

Να βγώ;

Ακίνητη.Μάτια ανοιχτά.

Ακου λέω...Το ίδιο αηδόνι.Μάργκω...το ίδιο αηδόνι.

Θα την συναντήσω.

Βήματα στα πεσμένα φύλλα.

Δέκα βήματα.

Ανηφορίζω στο γκαλντερίμι.Θα στρίψω αριστερά. Πλησιάζω. Τόσο κοντά στο δικό μου σπίτι....

Δεν υπάρχει πόρτα(το δικό μου σπίτι έχει πόρτα).

Μόνο ένας γκρεμισμένος τοίχος(ο δικός μου τοίχος δεν είναι γκρεμισμένος)

-Μάργκω γιατί;

Να σκαρφαλώσω.Μια πέτρα,κι άλλη.

Να είμαι προσεχτική.Την βλέπω.Όχι από το παράθυρο .Σκαρφαλωμένη στις πέτρες τώρα.Κρυφοκοιτάζω.Δεν είναι σωστό.

Περιέργεια;

Τις έχω ακούσει τις ιστορίες.Δεν με πείθουν.

Τώρα την βλέπω.Σαν παιδί,παίζει με τις λάσπες και τραγουδά.

-Έχω ένα καλαθάκι

βάζω μέσα ένα κλειδάκι

μπαμ μπλουμ παφ

Ανακατεύει τα μαλλιά της. Λάσπη και μαλλιά ένα. Ένα. Πλησιάζω. Δεν με νιώθει. Ή με νιώθει; Ακροπατώ. Πλησιάζω.

-Μάργκω;

Αγρίμι. Τρέχει.Κλείνει βαριά η πόρτα πίσω.

Τι είναι πίσω από την κλεισμένη πόρτα;

-Θα ρθω πάλι αύριο.Φτάνει για σήμερα.

Φτάνει.

Γ.Κ