Και τι κατάλαβες;
Πολλά έδωσες μα λίγα πήρες.
Το βλέμμα σου τώρα νεκρό, κάποτε όμως, χιλιάδες ήλιοι από μέσα του, την λάμψη τους σκορπούσαν.
Τώρα μονάχη περπατάς, σέρνεις τα βήματα σου, με ένα σώμα άψυχο, αφού την ψυχή σου πήραν.
Και το κεφάλι σου σκυφτό, εσύ, που οι άλλοι το κεφάλι σήκωναν κάποτε για να σε δούνε.
Από τα άχρωμα σου χείλη ακούγεται ένα μοιρολόι.
Φώναξε το!!
Ούρλιαξε το!!
Άδειασε την ψυχή σου, παντού να ακουστεί.
Τι έδωσες ;
Τι πήρες;
Και ξαφνικά, ο ουρανός σκοτείνιασε και άρχισε να κλαίει, τα δέντρα μαζί λυγίσανε και τα πουλιά σωπάσαν.
Μα πουθενά άνθρωπος συγνώμη να ζητήσει.
Και εσύ εκεί γοναστιστή με βουρκωμένα μάτια, υπόσχεση ζητούσες απ' το θεό, πριν την ψυχή σου αφήσεις,
ότι στην άλλη σου ζωή...... να μην ξανά αγαπήσεις.
Ayuba
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου