Φεύγω και πάντα θα φεύγω.
Μια ατελείωτη φυγή μέσα απ' την φυγή.
Μια φυγή απ' το άβολο, μια φυγή απ' το ανεκπλήρωτο, μια φυγή
απ' το λίγο, απ' το καθόλου, απ' το ανούσιο.
Τρέχω να προλάβω τον εαυτό μου, αυτόν που δεν τον αγάπησα ακόμη,
αυτόν που περίμενα εσύ να με κάνεις να τον αγαπήσω.
Φοράω πανοπλίες μεγάλες και σε διώχνω, όχι γιατί το θέλω,
αλλά για να δω αν θα τις γκρεμίσεις για να περάσεις μέσα στην καρδιά μου.
Το κομμάτι εκείνο που δεν αγαπήθηκε καθόλου,
εκείνο που χαρακώθηκε και μαράζωσε.
Περίμενα κι εγώ εσύ να το καταλάβεις, μα δεν κατάλαβες τίποτα.
Κι έτσι πορεύτηκα, με μια φυγή απ' τ' άβολο,
μια σιωπή απ' το ανεκπλήρωτο, και μια τελεία απ' το ατελείωτο.
Είναι που χάθηκε μέσα στην άκρη των ματιών μας το δάκρυ,
και έβαψε κατάσαρκα η σιωπή τις συνέπειες.
Και φεύγω πριν να δεις πόσο με πλήγωσες.
Βρίσκω μια αλάνα και κάθομαι να μετρήσω τις πληγές και τις απώλειες.
Λυπάμαι για τις απώλειες, για όλα εκείνα τα ''σ' αγαπώ''.
Για όλα εκείνα που με μάτωσαν.
Αν μ' αγαπούσες θα ήταν όλα αλλιώς.
Δεν θα χρειαζόταν να τρέχω, να φεύγω.
Γιατί έφυγα όταν με θεώρησες δεδομένη, όταν σταμάτησες να προσπαθείς.
Γιατί αν δεν στάζεις θέλω, δεν θέλω.
Αν δεν στάζεις ηδονή μπερδεύομαι και τα κάνω όλα μαντάρα.
Πειράζει που θέλω να με θέλεις πολύ;
Θέλω να ασφυκτιείς μακριά μου, να χάνεις τον παλμό και το οξυγόνο σου.
Θέλω να μ' αγαπάς όσο δεν μπορείς να αντέξεις.
Τίποτα λιγότερο από κείνο το πιότερο που ματώνει.
Από εκείνο που όταν το αντικρύζεις τρομάζεις.
Κατάλαβες τώρα γιατί έφυγα;
Γιατί εγώ θα 'θελα μια ανάσα σου μονάχα να φυλακίσω.
Για όλες εκείνες τις ώρες που τόσο '' μου λείπεις ''
και νιώθω το οξυγόνο μου να εκλιπαρεί για ν' αποδράσει.
Κατάλαβες τώρα;
*Ηρώ Αναστασίου*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου