ΘΕΙΟΣ ΕΡΩΤΑΣ
Και περνάνε οι στιγμές, θεριεύουν σαν τα άγρια κύματα που με ένα παφλασμό δυνατό καταλήγουν στην ακτή ξεβράζοντας το θυμό τους! Ανθίσταμαι σθεναρά αλλά το μέλλον μου εύθραυστο υποδαυλίζει την ικανότητα του να ζω στο παρόν!
Πάνω σε μια “ρωγμή” του χρόνου αναπαύομαι για λίγο έως ότου χτυπήσει ξανά ο συναγερμός της ψυχής, λόγια καρδιακά να μου ζητάει να την ταΐσω αυτή η αιώνια “πεινασμένη” η διψούσα νάματος ιερού με ικετεύει πάλι σαν επαίτης για δυο λόγια παραμυθίας!
Ένα εγώ της αντιτάσσω μεγαλειώδες, πανάρχαιο, οικουμενικό! Τον Θείο Έρωτα που με σταγόνες αγιασμού ραίνει τα χείλη μου και χιλιάδες λέξεις δοξολογικές γεμίζουν το μυαλό φτάνοντας αργά ως τους κάλυκες της γλώσσας μου κι έπειτα σχηματίζουν φθόγγους και συλλαβές και ρήματα γεμάτα οργασμό ψυχής!
Τα δάκρυα που αγάπησα σβήνουν τις “πυρκαγιές” του μυαλού και όμοιες με σταγόνες ιαματικές καθαρίζουν το βλέμμα μου...και βλέπω μέσα από τα “μάτια” Του και αναπνέω την αναπνοή Του στης ευφροσύνης το παρανάλωμα, καίγομαι σύγκορμη από
το μεγαλείο του έρωτά Τού ,όταν ο φύλακας άγγελος αρχίζει να αχνοφαίνεται στο κοσμικό στερέωμα και την παρουσία του απερίφραστα δηλώνει!
Θείος έρωτας!!! φωνάζει η γλώσσα, το μυαλό, η ψυχή, με αυτόν γεννήθηκα με αυτόν θα ξεψυχήσω!
Δήμητρα Ποντίκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου