Μια γοργόνα ... 𝓝𝓲𝓴𝓲𝓯𝓸𝓻𝓸𝓼 𝓟𝓮𝓽𝓻𝓸𝓾𝓵𝓪𝓴𝓲𝓼

 Μια γοργόνα στον βράχο μπροστά μου...

φαντασία μου είναι θαρρώ.

Απ' το φως της τα μάτια θαμπώνουν...

γιατί ζω στο σκοτάδι καιρό.

Με τα κύματα χρόνια παλεύω,

ναυαγός λίγο πριν να χαθώ.

Σωτηρία ανέλπιστη βρήκα...

προσπαθώ να πιαστώ, να σωθώ.

Τα ξανθά της μαλλιά ανεμίζουν,

τα αστέρια της νύχτας κοιτά...

Την ανάσα μου ακούει ,σαστίζει..

και στην θάλασσα μέσα βουτά.

Δύο κοράλλια στα χέρια κρατάει

κολυμπά σαν να παίζει κρυφτό...

Άσπρα, κόκκινα φύκια μαζεύει...

και μου πλέκει αγάπης ιστό.

Ένα κύμα με διώχνει μακριά της,

με ενα άλλο, της δίνω φιλιά

Και μας βρήκε το τέλος της νύχτας

χωριστά και μαζί αγκαλιά...

Ξημερώνει, τον ήλιο φοβάται

στον βυθό της καλεί με να μπω...

Μαγεμένες οι ώρες κοντά της,

δεν μ' αφήνουν λεπτό να σκεφτώ.

Ένα κύμα με διώχνει μακρυά της

ένα άλλο μας φέρνει κοντά...

Με τραβά στης αγάπης τα βάθη....

για τους δυο μας ανάσες κρατά....

"Μια γοργόνα"

© 𝓝𝓲𝓴𝓲𝓯𝓸𝓻𝓸𝓼 𝓟𝓮𝓽𝓻𝓸𝓾𝓵𝓪𝓴𝓲𝓼