Τ ι μ ω ρ ο ς ε ρ ω τ α ς.
Ήταν δυνατή η φουρτούνα! Βουνά τα κύματα απειλούσαν να καταπιούν αύτανδρο το σκάφος. Παλικάρια όλοι οι ναυτικοί, από τον υψηλόβαθμο ως τον τελευταίο καμαρότο, πάλεψαν όλη νύχτα να το κρατήσουν στα ίσια του. Κατά το ξημέρωμα μια ελπίδα ακούμπησε το σθένος τους και σαν χαμογέλασε ο ήλιος, μάζεψε ο Αίολος τους υποτακτικούς του, ξεθύμωσε ο Ποσειδώνας και τίποτε δεν θύμιζε το βράδυ που πέρασε.
Είπαν να κλείσουν λίγο μάτι, να ανανεώσουν τις δυνάμεις τους, να αντέξουν την νέα μανία της γόησσας, που στην αγκαλιά της ήταν έρμαια. Όλοι έκαναν το σταυρό τους που γλίτωσαν και αυτή την φορά. Η τελευταία προσευχή του Νικήτα δεν έδωσε την σκυτάλη στον Μορφέα, αλλά σε συλλογισμούς και θύμησες, στο όνειρό του, στον καημό του, στον πόθο του, που σαράκι είχε γίνει.
Γερό παλικάρι ο Νικήτας, ωραίος νέος, με πλάτες φαρδιές και τα χέρια του λοστάρια. Τα είχε γυμνάσει στις αγροτικές δουλειές του θεσσαλικού κάμπου, με αμέτρητα μεροκάματα να κτίζουν το κορμί του και να γεμίζουν φως την ψυχή του.
Δεν βαρυγκωμούσε στο λιοπύρι, γρήγορα περνούσαν οι ώρες ως την αστροφεγγιά που θα κρατούσε αγκαλιά το πιο λαμπρό αστέρι. Ξεκουράζονταν, αναγεννιόταν από το φιλί της Ανδρομάχης που κρυφά συναντούσε, κόντρα στις αρνήσεις των γονιών της. Ξεχείλιζαν τα όνειρα και χρώματα έψαχναν το μέλλον τους να ζωγραφίσουν.
" Θα φύγω, της είπε ένα βράδυ, ναυτικός θα γίνω, θα μαζέψω πολλούς παράδες, να μην με θεωρούν παρακατιανό, ίσως αλλάξουν γνώμη. Το κρυφό δεν το αντέχω άλλο, θέλω στο φως να σε φιλώ και οι καρδιές μας δυνατά να τραγουδούν. Δεν αντέχω άλλο να ψιθυρίζω το όνομά σου."
Συμφώνησαν και έφυγε! Δεν πήρε βαλίτσα, ο,τι χρειαζόταν χωρούσε στην καρδιά του. Ακολούθησε τα κύματα, σε θάλασσες και ωκεανούς ζυμώθηκε με την αλμύρα τους .Ψήθηκε στον πόνο, μαστιγώθηκε από την αδημονία, τραγούδι έκανε τις προσευχές του, και διαρκώς μελετούσε τον τραπεζικό λογαριασμό. του." Λίγο ακόμα...,το τελευταίο μπάρκο θα είναι αυτό...και μετά..."
Αντιστέκονταν στις σειρήνες των λιμανιών χαϊδεύοντας την στιγματογραφία της Ανδρομάχης στο μπράτσο του. Μετρημένες ήταν οι παρασπονδίες του κι αυτό γιατί δεν μπορούσε να υποτάξει την φύση του. Τιμωρούνταν στον ύπνο του από τύψεις ανελέητες. Τον επισκέπτονταν η μορφή της Ανδρομάχης, θλιμμένη, αδικημένη, με δυο δάκρυα κολυμμένα στα βλέφαρά της ,έτοιμα να απαγκιστρωθούν, να γίνουν ωκεανός και να πνιγεί.
Ήρθε το πλήρωμα του χρόνου. Γύρισε στο χωριό την ημέρα της Παναγιάς. Ονειρεύονταν στο πανηγύρι να σύρουν τον χορό μαζί, να τους δουν, να τους καμαρώσουν όλοι. Να λούσει το πρόσωπό της με φιλιά, να κεντήσει με πόθο το κορμί της. Να φορέσει τα δώρα του, διαλεγμένα από όλης της γης τα μέρη και την καρδιά του στέμμα πολύτιμο να της προσφέρει.
Εφιάλτης έγινε το όνειρο! Την βρήκε παντρεμένη. Τον αντάλλαξε με τα κτήματα του γιου του μεγαλοτσιφλικά. Ούτε ματιά δεν του 'ρίξε. "Θα σε περιμένω του είχε πει. Κανείς και ποτέ δεν θα μπει ανάμεσά μας. Είσαι η αγάπη μου, είσαι η ζωή μου όλη ".
Συντρίμμια ο ψυχισμός του. Εφυγε χωρίς βαλίτσα πάλι, αλλά και χωρίς την καρδιά του. Δεν την χρειάζονταν πια, η ψευτιά και η υποκρισία ας έβρισκε άλλο χώρο να φωλιάσει.
Δεν ξαναγύρισε στο χωριό ποτέ, ούτε ποτέ κανείς τον ματαείδε. Κάποιοι είπαν πως βολοδέρνει στα λιμάνια της Καραϊβικής συντροφιά με τις κοπέλες που είναι πρόθυμες να απαλλάξουν πρόσκαιρα τους ναυτικούς από την μοναξιά τους. Τον μονόδρομο της ζωής του τον διαβαίνει μόνιμα με ένα μπουκάλι ουίσκι στο χέρι.
Αχ! βρε Νικήτα , Αχ .....!!!
Φωτο: sea Sea, Ships and Ports .
Vaggelis Giannos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου