Ἀναριγῶ κοιτάζοντας τὴ δύση
τὴν σκοτεινὴ αἴσθηση τῶν πραγμάτων
τὴν ἄπνοια ποὺ κατακλύζει τὰ τσιμεντένια πρόσωπα
τὴν ξηρασία τῶν ἀνθρώπων
στὶς ἀλλεπάλληλες φθορὲς τῆς ὕλης μου
ἀπόμακρα νυχτολούλουδα στεναγμῶν
ὁδοιποροῦν
Μὲ λαθεμένα σταθμὰ σήμερα
μετροῦν τὴν ἀγάπη
περίτεχνα μελωδοῦν τὴν συντριβὴ της
Καθὼς στὸ ἐνταφισμένο χθὲς γέρνω
ἀναγκαστικὰ
ἁφὴ πέλματος ἐλπίδας
θωπεύει τὸν πηλὸ μου γιὰ νὰ ζῶ
Στὸ νεκρωμένο κορμὶ μου
δὲν ψάχνω ἄλλο γιὰ ἀγάπη
σκότωσες περίφημα
σκότωσες σωστὰ
μὲ τὸ κομποσχοίνι τώρα πιὰ
δίχως φτερούγα
τὸ κενὸ μου τρομάζω
τὴ σεμνὴ γυμνότητα
ἄλλαξαν τὰ ἔπιπλα
ἄλλαξαν οἱ ἄνθρωποι
σὲ ἀπέριττο τάφο
καὶ ἡ ἀγάπη
Ιωάννης Μασμανίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου