ΛΕΞΕΙΣ
[αυτές τις λέξεις αγαπώ...]
Στα σύρματα απλώνω τις λέξεις
να έχουν ένα μέρος να τεντώνονται
να μην διπλώνονται στη μέση
να μένουν άθικτες απο αγγίγματα
να στεγνώνουν από τα δήθεν δάκρυα.
Τις απλώνω στο πίσω μέρος του σπιτιού
να μην τις βλέπει μάτι περαστικό
να μην πέσουν στα βιαστικά τους βήματα
μην τις πατήσουν όπως θα τρέχουν
δε θέλω να λερωθούν δήθεν τυχαία.
Τις κοιτάζω και τις παρατηρώ
κάποιες έχουν τρύπες στη μέση
από τις πολλές χρήσεις που κάνω
από κάποιες άλλες κρέμονται κλωστές
που πρέπει να τις κόψω, φοβάμαι
οτι θα ξηλωθούν μόλις τις αγγίξω.
Είναι όμως κι αυτές οι τέλεια φτιαγμένες
που μένουν ίδιες τόσα χρόνια
χωρίς να ξεθωριάσουν απ' τον ήλιο
χωρίς να ξεβάψουν από τις βροχές
έτσι όπως στέκονται στο σύρμα ξένες.
Αυτές τις λέξεις δεν τις φόρεσα ποτέ
δεν τις έκανα ποτέ δικές μου
έμοιαζαν πάντα αλλιώτικες στα χείλη
σκάλωναν στα δόντια, στο λαιμό
θηλιά που δεν επέτρεπε κανέναν φθόγγο.
Αυτές τις λέξεις δεν τις έγραψα ποτέ
δεν τις γνώρισαν ποτέ τα χέρια μου
τις κλείδωνα καλά μες στα συρτάρια.
Δεν τις αγάπησα ποτέ όπως οι άλλοι
που τις τακτοποιούν σε κάθε στίχο
έτσι όπως στέκονται πλάτη με πλάτη.
Τις λερωμένες λέξεις αγαπώ
που τις φοράμε όλοι στις βόλτες μας
κι όταν ξαπλώνουμε στο κρεβάτι
τις νιώθουμε ίδιες με το δέρμα
σαν τατουάζ που δε ξεβάφει με τον χρόνο.
Αυτες τις λέξεις αγαπώ και τις θαυμάζω
που δεν παρακάλεσαν ποτέ για στέμματα
ούτε βραβεία ζήτησαν ποτέ τους
μόνο λίγη μελάνη να στάξει πάνω τους
και να βρεθούν στα σύρματα απλωμένες
ξανά με τις κλωστές και τη φθορά τους...
Μαριάννα Παπαδημητρίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου