ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ
Πολλά σ’ αγαπώ
στον ουρανό έχτιζα
κι ας μην γέλασα ποτέ.
Φωλιές στις φλέβες της γης άνοιγα ,
να σαλτάρω στο φεγγάρι ήθελα,
να νιώσω στα χείλη γεύση
γλυκιάς προσμονής.
Στον ίδιο σταθμό
χρόνια μετά συναντηθήκαμε,
τα σώματα λύγισαν.
Bαθιά στα μάτια σου
σκουριασμένους τοίχους
και φθαρμένα σημάδια κοιτώ.
Πόσο αλλόκοσμη αυτή η σιωπή!
Άφωνοι καθώς ήμασταν
όλα χάνονταν μπροστά μας.
Με πάθος τα μάτια μου
στο χρόνο καρφώνω,
γρήγορα φεύγουν οι εικόνες,
απαρατήρητες περνούν οι ώρες
κι οι αναμνήσεις καίνε
όταν το χάδι φωνάζει σ’ αγαπώ.
Απαλά τον ώμο σου αγγίζω,
είναι η ώρα της προσευχής,
τις πληγές της ψυχής μου να κρύψω.
Αδιάφορα όλα
κι η στιγμή ικετεύει τη νύχτα
να ανοίξει βλέφαρά της.
Αγκαλιαζόμαστε σαν να ανήκουμε
για πάντα στο παρελθόν μας.
Αν σε χάσω, και ‘γω θα χαθώ!
Αντώνης Θαλασσέλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου