Άνοιξη, το χελιδόνι του ήλιου, η αφύπνιση του έρωτα μέσα από τους χρωματισμούς της φύσης, ακόμη και μέσα από ένα παράθυρο βλέπεις την αγάπη στα άνθη των λουλουδιών, στα λίγα σύννεφα που ταξιδεύουν στο γαλάζιο ουρανό και στις ηλιαχτίδες που φέγγουν τα πρόσωπα των ανθρώπων. Ονειρικό θέαμα η άνοιξη, δημιουργεί την επιθυμία να ζεις στην μπαλάντα των αισθήσεων και των παραισθήσεων του Μάνου Χατζηδάκη. Ενώ η διάθεση φτάνει ταβάνι κάνεις το λάθος και ανοίγεις τα χαζοκούτια: νούμερο ένα κουτί, η τηλεόραση για νούμερα, ο ένας αντιμάχεται τον άλλον σε φωνές, κενές φράσεις και γκρίνια! Την κλείνεις πριν ξενερώσεις και πας στο κουτί νούμερο δύο, διαδίκτυο που χαρακτηρίζεσαι ως νούμερο από άλλα νούμερα, πληθώρα από αναλύσεις, γνώμες που φάσκουν και αντιφάσκουν από μόνες τους, δέντρα από σχόλια και γκρίνια! Φτάνεις στο σημείο να πετάς την φράση του Τσάκωνα από την ταινία «φτηνά τσιγάρα» και να τα κλείνεις όλα.
Ερώτηση πέρα του COVID; Υπάρχει και επιδημία γκρίνιας; Διότι αυτή η παράνοια που επικρατεί δεν είναι φυσιολογική, κατανοητή η ψυχολογική πίεση της καραντίνας (αν και τα προηγούμενα χρόνια σχεδόν όλοι οι ψυχολόγοι έλεγαν πως ο σύγχρονος άνθρωπος πρέπει να αφιερώνει χρόνο για τον εαυτό του), τα κυβερνητικά μέτρα ακορντεόν που θυμίζουν αλλά εποχές, τα οικονομικά προβλήματα αλλά αν γκρινιάζεις παραπάνω θα έρθει η αλλαγή; Από πότε οι «επαναστάσεις» έμειναν στα γραπτά λόγια; Ρητορικά τα ερωτήματα που θέτω, γιατί αρκετοί άνθρωποι παρά τα προβλήματα θέλουν η μέρα τους να κυλά όμορφα, όλοι εσείς που επιθυμείτε τον ξεσηκωμό, βγείτε στο δρόμο όχι μόνο από το πληκτρολόγιο, φέρτε την αλλαγή και ο κόσμος αν την κρίνει δίκαιη θα ακολουθήσει, αν πάλι όχι καθίστε στα αυγά σας, απολαύστε την καθημερινότητα και στην επόμενες εκλογές κάντε το αυτονόητο όσο και αν φαίνεται το σύστημα στημένο. Ήταν 2010 που για λόγους εργασίας κατέβαινα στο σύνταγμα, εκεί στην σταδίου κάθε μεσημέρι ήταν ένα ηλικιωμένος που με μια ντουντούκα φώναζε στο κόσμο, για τις περικοπές μισθών, συντάξεων, για τον ΕΝΦΙΑ και την φτωχοποίηση, οι περισσότεροι τον θεωρούσαν γραφική φιγούρα, λίγοι που κοίταξαν το βλέμμα του κατάλαβαν τον πόνο του. Δίνω παράδειγμα τον ανώνυμο ηλικιωμένο γιατί είχε το θάρρος να κάνει αυτό που ένιωθε όχι μέσα από μια οθόνη, με καλοντυμένα λογία και αρωματισμένους διαλόγους ευγένειας ή κακεντρέχειας. Υπάρχουν βαθύτερα κοινωνικά και θεσμικά προβλήματα να πάρετε θέση πέρα αυτών που ασχολούνται τα ΜΜΕ. Και πριν προλάβει κανείς να πει την εξυπνάδα «μη τους διαβάζεις αν ενοχλείσαι» να απαντήσω πως οι άνθρωποι δεν είναι ένα ψηφιακό προφίλ, ούτε μια φωτογραφία!
Κλείνω με το εξής, εμείς οι ψυχολόγοι και οι πνευματικοί θεραπευτές, δεν είμαστε δικαστές, ούτε κριτές της κοινωνίας, το να πετάμε σπόντες και να κάνουμε τους τσοπάνηδες για να είμαστε αρεστοί είναι το εύκολο! Το δύσκολο είναι να φέρνουμε αρμονία και γαλήνη στις ψυχές των ανθρώπων που καθημερινά βάλλονται και χαίρομαι που υπάρχουν “φωτεινά” άτομα που υπηρετούν αυτό το λειτούργημα είτε μέσω από live μεταδόσεις ή άρθρα! Μη γκρινιάζετε, ακούστε την «Άνοιξη» και μετάφερε τους ήχους της στις καρδίες των συνανθρώπων που την έχουν ανάγκη. Διαφορετικα κάθε Κυριακή θα είναι συννεφιασμένη! Καλή υγεία.
Ελλη Στασινη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου