#Νύχτα
Όταν πέφτει η νύχτα, η σιωπή της ντύνεται με λέξεις και μιλάει.
Άκου..
Σε πλησιάζει..
Σου ψυθυρίζει τα μυστικά της στον λαιμό σου.
Σε παίρνει απο το χέρι σαν πλανόδια φιγούρα και σε ξεναγεί στους δρόμους της πόλης.
Σ ' αφήνει να κοντοσταθείς στα παλιά κτίρια.
Εκείνα μεγαλόπρεπα, αυταρχικά, στέκουν αγέρωχα και σου προτάσουν το τσιμεντένιο τους στήθος με θράσσος.
Σε τρομάζουν.
Δε θες να πλησιάσεις.
Γέρνουν απειλιτικά προς το μέρος σου.
Πάντα τόσο μεγάλα ήταν ή εσένα σε συρρίκνωσε η νύχτα;
Θα με πλακώσουν, σκέφτηκες..
Δεν ανασαίνω!
Είναι το βάρος τους πολύ κι εγώ πολύ μικρός να το αντέξω.
Εκείνα σου γνέφουν να πας κοντά τους, να περάσεις το κατώφλι τους.
Να κάτσεις για λίγο στο πλατύσκαλο.
Ν' ακούσεις τις ιστορίες που έχουν να σου πουν.
Ακούς τα βήματα όσων περάσαν απο δω..
Ακούς το πάτωμα να αγκομαχάει. Πονέσανε τα σωθικά του να τους ανέχεται όλους.
Κάποια βήματα βαριά, κουρασμένα, σέρνουν ζωές σκληρές στο διάβα τους.
Ζωές θλιβερές, σκοτεινές, σακατεμένες.
Ακούς και τ' άλλα τα βιαστικά, τα αγχωτικά, που τρέχουν να προλάβουν το τρένο στην αφετηρία.
Εκείνα που ακούγονται πιο βαριά κι απ' τις ανάσες που τα συνοδεύουν.
Είναι και τ' άλλα όμως.
Εκείνα τα αισιόδοξα.
Εκείνα που θυμίζουν χαρούμενο χορό.
Σαν να τους βλέπεις μπρόστα σου να μπερδεύουνε τα βηματά τους ανάμεσα απο ανεμελιά
και ευτυχία, χορεύοντας το βαλς των ονείρων.
Και αυτές οι σκιές στους τοίχους; Να ναι ταχα εγκλωβισμένες ψυχές που έχασαν την έξοδο;
Κι αυτά που κρεμιούνται απ' το ταβάνι;
Είναι βροχές που έχασαν τον δρόμο τους ή είναι τα δάκρυα όλων αυτών που φώλιασαν κει πάνω;
Εγωιστικό πράγμα η νύχτα, δε νομίζεις;
Κρατά για χάρη της τόσα περίεργα μυστικά.
Περιγελά την μέρα που λούζει με φώς τα πάντα , αλλά δε καταφέρνει να κάνει τίποτα ολοφάνερο.
Αλλά... πανέμορφο συνάμα πράγμα η νύχτα ,δε νομίζεις;
Ρώτα γι' αυτήν το πρώτο αστέρι που θα συναντήσεις..
Βάσω Κανιώτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου