ΤΟ ΠΕΙΡΑΜΑ
Οι δρόμοι είναι στρωμένοι
με αμνησία και αλάτι.
Ασφαλισμένοι
σε χαμηλό σημείο πήξης
Παίρνω την θέση της ανεμώνας που λιγοθύμησε από την ζέστη της κάμαρης
Ένα ψυχρό ρεύμα μέλλοντος παρατείνει την ζωή του γλιτσερού μου μίσχου
ίσα να φτάσω
ως τις πρώτες αυλές
με τους αιωρούμενους τοίχους και τα πήλινα ζωντανά
σε σχηματισμό παρέλασης
Διπλώνω στρατιωτικά
μέσα στις σκοτωμένες μυρουδιές
φρεσκοκομμένη ρίγανη
Ως την πρωινή επιθεώρηση
οι βρόγχοι μου
θα χουν διασταλεί
Κάπου διαβάζω
' ερμιά '
και ρίχνω την ευθύνη
στο ήτα που λείπει
και στη διφορούμενη ηλικία
της γύμνιας μου
Την φορώ πουκάμισο
Για λίγο
γίνομαι ανθρώπινο πείραμα
Ανάβω τους διακόπτες
του εργαστηρίου
Η θολωτή μου συνείδηση
φωτίζεται
Την ψηλαφώ
In V i t r o
Τα ανυπόταχτα ποδάρια μου
φορούν άτρωτα τερλίκια
Τα καλαπόδια βαδίζουν
με βήματα
λανθάνοντα νυσταγμού
Το πείραμα εκπνέει
Το αλάτι σώθηκε
Οι αιωρούμενοι τοίχοι επιμένουν σε
μένα
Την αφελή
Την αμνήμονα
Την δωσίλογη της ιστορίας μου
Την ύστατη
Με την ύστατη ειλικρίνεια
Μα αντί να λιώσουν
Πήζουνε
@Μιλένα Σπανού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου