Νύχτωσε πάλι.
Άλλη μια λήξη, ένα τέλος.
Κάθε νύχτα αποχαιρετάς,
κάθε μέρα καλωσορίζεις
Ατέλειωτοι μικροί θάνατοι κάτω από το φεγγάρι
που γλιστρά εκεί ψηλά, μάρτυρας στους νυχτερινούς απολογισμούς,
στις λαχτάρες, στις κρυφές ηδονές μας.
Σιωπηλός σύντροφος, πίσω από κουφωτά παντζούρια
και ψυχές που περιμένουν τις πρώτες αχτίδες ν’ ανοίξουν.
Αθόρυβα διαβαίνει σ’ όνειρα, ακροθαλασσιές,
αγκαλιές. Χλωμό, κόκκινο, θολό ή βουρκωμένο,
εκεί, διασχίζει τα σκοτάδια ατρόμητα για να γίνει διάφανο στο έμπα της μέρας.
Πάντα εκεί, ψηλά κι ας είναι σε δεύτερο πλάνο μπροστά στον ήλιο.
Αδύναμο ρουφά λαίμαργα το φως για να 'ρθει να λάμψει τις νυχτιές
να φέξει δρόμους για όσους μπορούν ακόμα και ονειρεύονται!
Γεωργία Χαλαζωνίτου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου