"Το σώμα μου αιχμάλωτο"
Σιωπηλή η κραυγή του φεγγαριού. Πόσους χειμώνες μισούσες ; Tα μάτια σου ήταν σαν κερί, και έλιωναν όλη τη νύχτα. Κρύψαμε κι οι δυο μια μέρα όλη τη ζωή μας, στις μίζερες τις έγνοιες μας και στις φτηνές χαρές μας.
Η φρίκη της σκιάς της
μοίρας μου βάραινε την
ψυχή μου.
Σε λάθος αγκαλιές κοιμόμασταν και η ζωή μας ούρλιαζε την ώρα που χαμογελούσαμε. Ονειρευόμασταν άπειρες νύχτες, οι μέρες μάς έκλεβαν την ψυχή μας.
Θα σε διδάξω να πετάς για έναν μόνο Ουρανό.
Κοίτα την αγκαλιά μου γέμισε αστέρια έλα να στα χαρίσω.
Ερωτευμένοι χωρίς ψευδαισθήσεις
κάθε σου βλέμμα ζωγραφίζεται στα χείλη μου ! μαζί σου πια μπορώ να ονειρευτώ το παρόν, το αύριο .
Με ρώτησες αν σ’ αγαπώ και σου απάντησα δεν έπαψα να ζω !
Το σώμα μου αιχμάλωτο.
Κάνε με αθάνατο με ένα σου φιλί,
έμβλημα της αιωνιότητας κάθε έννοια του χρόνου, που αφαιρεί κάθε ανάμνηση της αρχής και κάθε φόβο για το Τέλος.
Giorgos Moraitis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου