Κοίτα με! Αργά ρυθμικά στροβιλίζομαι γύρω σου. Μια σιμώνω, μια αλαργεύω, σαν το κύμα στην ακρογιαλιά.
Με φοβάσαι; Όχι, δε θα πλησιάσω περισσότερο, δεν έχει νόημα, άνεμος και κύμα σμίγουν σαν ταιριάξουν στο σάλεμα. Το ένα είναι αναπόσπαστο κομμάτι του άλλου, μα εσύ είσαι δεμένος στο δικό σου αλώνι, γυρνάς κυκλικά, ανακατεύοντας το παρελθόν, να πέσει σπόρος, να σε θρέψει, να σε κρατήσει ζωντανό.
Στάζει ζωή το βλέμμα μου και εσύ φοβάσαι. Θα με θυμάσαι, στα μαϊστράλια του καλοκαιριού, όπως θα χάνονται τα πλοία. Θα με ζητάς στο μελτεμάκι που θα σε αγγίζει και θα αναρωτιέσαι πως θα ήταν αυτό που δεν έζησες, που φοβήθηκες.
Κοίταξε, χαμογελώ γλυκά, ήσυχα, γιατί ξέρω από αγριεμένες θάλασσες και δε σε σκιάζομαι. Θα με μισήσεις με πάθος, γιατί είμαι αυτό που πάντα ήθελες, ό,τι φοβήθηκες ν΄ αγγίξεις!
Γεωργία Χαλαζωνίτου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου