"Μια συγγνώμη"
Στη χώρα των σπασμένων,
των ληγμένων, των ματαιωμένων,
των πληγωμένων, των προδομένων,
των χαμένων
και πάλι βρέθηκα
να ψάχνω τα δικά μου κομμάτια.
Τίποτα δε μπορεί πια να σωθεί...
το ξέρω.
Μα είναι αυτή η παρανοϊκή σχεδόν
ανάγκη
να βουλιάζω κάθε τόσο
στ΄ απελπισμένα μου...
να τ' αγκαλιάζω
να χαϊδεύω τις ρωγμές τους
ν' αγγίζω τις πληγές τους
με δάκρυα να ξεπλένω
ό,τι ακόμα αιμορραγεί
να αφουγκράζομαι το βουβό τους πόνο,
στους ήχους μιάς θλιμμένης κιθάρας
να κοιμίζω το άδικο
να εμφυσώ στη μελαγχολική σιωπή τους
μιά ανάσα στοργής.
Για κάποια έφταιξα για κάποια όχι
κι όμως για όλα νιώθω
την ίδια αβάσταχτη ενοχή.
Για της ζωής μου τα εγκαταλειμμένα
θαρρώ χρωστώ μιά ειλικρινή
έστω και δίχως νόημα πια
συγγνώμη.
Μαρία Γασπαράτου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου