Φιλολογικό μνημόσυνο εις μνήμην Μαντζουράνη Εμμ. Κουναδίνη Ανθχου ΕΝ 1933 - 1994 †
https://www.idrogios.gr/.../kounadines-emm-mantzouranes...
Ναυτικός με 22 χρόνια πραγματικής υπηρεσίας, σημαίνει μία ολόκληρη ζωή σαφώς και όχι οικειοθελούς έγκλειστου μοναχικού βίου. Αναπόφευκτα, όμως, αυτή είναι η μοίρα του και με αυτήν, ηθελημένα ή όχι, συμπορεύεται καθ' όλη την διάρκεια της καριέρας του. Ωστόσο, μες στο πιεστικό αδιόρατο του χώρου και του χρόνου που τελεί, των ατελείωτων δηλ. προσωπικών ωρών αγωνίας για επιβίωση, συνακολουθεί και ό,τι στενάχωρα άφησε πίσω του: οικογένεια, φίλους, ζωή, στιγμές.. τις άλλοτε στιγμές, με το υψωμένο να ανεμίζει μαντίλι του αποχωρισμού, με τα εκατέρωθεν ασυγκράτητα δάκρυα και τις άλλοτε αναμενόμενες συναντήσεις και συγκινήσεις, με τους ασπασμούς και τις χαρές ή τις λύπες. Κι έπειτα... ξανά πάλι από την αρχή.
Υπό αυτές, λοιπόν, τις κατ' εξακολούθηση φορτισμένες συγκινησιακές στιγμές του και για τα εξ ανάγκης μίας ισόρροπης έσω σχέσεως, ατσαλώνεται το βιοχημικό παρεμπίπτον σύμπαν του, χρησιμοποιώντας εκείνες τις άμυνες προς κάθε χρήση, εξομαλύνοντας τελικά δημιουργικά αυτά τα συναισθηματικά κενά. Η ανάγκη λοιπόν αυτή, προς εξομάλυνση και αυτοέλεγχο των παραπάνω αδιεξόδων, λυτρωτικά για ορισμένους, μετουσιώνεται σε χάρισμα πνευματικό τελώντας και τελικώς αποδίδοντας κείμενα σπουδαίας αξίας, κάθε μορφής, που αφορούν φυσικά την τέχνη του λόγου.
Κάνοντας, λοιπόν, αυτή τη μικρά αποτίμηση, σε σχέση με την έκταση του έργου του, αφουγκραζόμαστε τις στιγμές κατά τις οποίες ο ίδιος τέλεσε ανεμπόδιστα, αλλά και τις στιγμές που ο ειρμός του βίαια, σε ώρα περισυλλογής, διεκόπη είτε λόγω εργασιακής ανάγκης - βάρδιας ή stand by προς προσέγγιση κάποιου λιμένα, είτε σε ώρες απρόβλεπτα κακοφορμισμένων ακραίων καιρικών συνθηκών.
Το κατ' ουσίαν, όμως, στην αφηγηματική μετρική ποιητική του, για εμάς, είναι ο ανεπιτήδευτος λόγος που, αν θέλετε, είναι αυτό που ιδιαιτέρως κρίναμε πως μας ικανοποιεί διότι, ουσιαστικά δεν προσπαθεί να πει κάτι λιγότερο ή περισσότερο από αυτό που κατάματα αντικρίζει, που αισθάνεται ή μερικώς διαισθάνεται και που καθημερινά, επί 22 έτη, κοινωνεί. Δεν χρησιμοποιεί δηλ. ουτοπικά σχήματα και εικόνες εύσχημες πέρα από τις ουσιαστικά βιωματικά πραγματικές, σε σχέση με τους αντιθέτως όσους, της αυτής συντεχνίας ομοτέχνους, με τις μεταφυσικής τάξεως τάσεις. Ο Κουναδίνης πατάει στέρεα και αυτό μας ικανοποιεί πλήρως.
Έτσι, είτε το ποιητικό υποκείμενο, μας δίδεται σε χρόνο ενεστώτα, είτε μερικώς σε παρατατικό, η αξία του ως πράξη δημιουργικής αρχής γενομένης, είναι αδιαμφησβήτητη κι αυτό θεωρούμε πως έγκειται, πρωτίστως στην ιδιοσυγκρασία του ποιητή - με τους από ψυχής αδιασάλευτους ανοιχτούς πνευματικούς ορίζοντες και το καθάριο βλέμμα· γι' αυτό και υποστηρίζουμε πως είναι επαρκώς ισόρροπη, τόσο τεχνικά όσο και συναισθηματικά, η δομική σύνθεση στο σύνολό της, ικανή δηλαδή τόσο ώστε δυνητικά να μας συμπαρασύρει κι εμάς ως θεωρούς αλλά και ως δέκτες, σε πλόες ήρεμους άλλοτε, με γαλήνιες θάλασσες ή αντιθέτως, σε αβυσσαλέα κατακλυσμικά καιρικά φαινόμενα και σε ό,τι αυτά συνεπάγονται. Επίσης ιδιαίτερη εντύπωση μας κάνουν οι αναφορές του, στον κοινωνικό μικρόκοσμο στον οποίο ζει και τελεί, από όποια κατά καιρούς αξιωματική θέση.
.
ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ
.
.
Θολώνουνε τα μάτια μου και σφίγγεται η καρδιά μου
σαν τα παιδιά μου, στις photos μονάχα, τα κοιτάω.
Τίποτα ωραιότερο δεν έχω απ’ τα παιδιά μου,
κι ένα μονάχα, σκέφτομαι, πότε σ' αυτά θα πάω.
.
Σ' όλη την έρμη μου ζωή, τις θάλασσες γυρίζω
κι η μοναξιά μου αβάσταγη κι αβάσταγος ο πόνος.
Κουράστηκαν τα μάτια μου στο γαλανό και γκρίζο.
Έχω γυναίκα και παιδιά, μα ζω πάντοτε μόνος.
.
Μόνος μου μες σε μια μικρή τετράγωνη καμπίνα,
παλεύοντας ολημερίς με τα στοιχειά της φύσης
θυμάμαι τα λογάκια τους, τα λυπημένα εκείνα:
Πατέρα, πες μας, πού θα πας, πάλι θα μας αφήσεις;
.
Μα σαν θα γείρω, μέσαθε περνούν απ' το μυαλό μου
κι εκεί που πάω να κοιμηθώ, αυτά πάλι θυμάμαι.
Μέσα σε κάθε κίνδυνο, τα βλέπω πάντα εμπρός μου,
στα όνειρα, σαν έρχονται τη νύχτα που κοιμάμαι.
.
Κι έπειτα, ορθός στη γέφυρα, λέω στον Αϊ Νικόλα
που κρεμασμένος στο καρφί, ήρεμος με κοιτάζει,
χρόνια μαζί μπαρκάρουμε κι όπως προστάτης σε όλα,
μον' τα παιδιά μου πρόσεχε κι άλλο για με δε νοιάζει.
.
Αρχείο Μαντζουράνη Κουναδίνη Ανθχος ΕΝ 1933-1994
.
Κλείνοντας, με τα ως είθισται σε στιγμές φιλολογικού μνημοσύνου, θα θέλαμε ελαφρώς να γείρουμε επί του τάφου συγκινημένοι και νοερά στρεφόμενοι προς τον Ποιητή, να τον ασπαστούμε, φιλώντας του το χέρι και ζητώντας του συγγνώμη, που αργήσαμε...
.
.
Γιώργος Ν. Μανέτας
Λογοτέχνης της
Ετ. Ελλ. Λογοτεχνών
.
.
Μαντζουράνης Κουναδίνης του Εμμανουηλ, † , το γένος Φραγγούλη γεννήθηκε στην Σκύρο στις 08/11/1933.
Το 1943 βρέθηκε στην κατεχόμενη Θεσσαλονίκη, έζησε τα παιδικά - εφηβικά του χρόνια στο Ίδρυμα Αλητόπαιδων οπού αργότερα ονομάστηκε Ίδρυμα Αριστοτέλης. Υπηρέτησε στο πολεμικό ναυτικό, την περίοδο 1950-1952 ως ηλεκτριστής.
Το 1954 πιστοποίησε τις γνώσεις του ως ηλεκτριστής και στη γλώσσα των πορτογαλικών μέσω προγράμματος της ΔΕΜΕ και στις 7 Μαιου 1955 αποχώρησε μαζί με άλλους 80 Έλληνες για ένα καλύτερο αύριο στην Βραζιλία. Εκεί εργάστηκε 3 χρόνια στο Ριο Γκραντε Ντε Σουλ και στο Πόρτο Αλέγκρε. Το 1958 βγάζει ναυτικό φυλλάδιο στο Πόρτο Αλέγκρε και μπαρκάρει με νορβηγική εταιρία με το πλοίο VENI, ένα χρόνο αργότερα και ενώ βρίσκεται στο ίδιο καράβι θα πέσει στα νερά του ατλαντικού για να σώσει τον Νορβηγό φίλο του Χανσεν. Το γεγονός αυτό καταγράφηκε στο φύλλο της 7η Μαΐου του 1959 της τοπικής εφημερίδας «The Liverpool Echo and the Evening Express».
Η ηρωική πράξη του αυτή ανταμείφθηκε αναπάντεχα με την παρασημοφόρηση του από τον Βρετανικό Σύλλογο Ναυτικών Liverpool Shipwreck And Humane Society μόλις έξι μήνες μετά, αλλά και την προαγωγή του από την νορβηγική πλοιοκτήτρια εταιρία του, την Smedvigs Tankrederi A/S με έδρα το Stavanger της Νορβηγίας.
η υπηρεσία του όπως την βρήκα στα αποδεικτικά πληρωμών στο αρχείο του είναι
VENI 1958
VESTAN 1959
VESTRI 1960
MS BRISEIS 1963
BRISEIS 1966
BOTICELLI 1969
BRAQUE 1970
SWIFT SEAGUL 1975
Δ/Π ΝΕΦΕΛΗ 1978-80
ΤΟ 1980 σταμάτησε και εργάστηκε στην στεριά ως καταστηματάρχης. Άνοιξε την κάβα Τροπικάνα στην Αργυρούπολη Αττικής. Εκεί συνέχισε να γράφει τα ποιήματα του. Έστελνε συχνά με θέμα την Σκύρο στην εφημερίδα της Σκύρου, Σκυριανά Νέα.
Δυστυχώς έφυγε από την ζωή την ζωή μετά από άνιση μάχη με τον καρκίνο του εγκεφάλου στις 30 Οκτωβρίου του 1994 μην έχοντας φτάσει ακόμα σε συντάξιμη ηλικία.
Τα ποιήματα του καθώς και όλο τα ναυτικό αρχείο του ανακαλύφθηκαν 25 χρόνια μετά τον θάνατο του όπου και αναγνωρίστηκε επίσημα ως ποιητής με την συμμετοχή του στο φεστιβάλ ποίησης του οίκου Υδρόγειος στην Θεσσαλονίκη.
