Με όλες τις λέξεις
Βαδίζω να σε 'βρω σε δρόμο στραβό
Ανοίγω το στόμα μα είναι βουβό
Πώς να μπορέσω τις λέξεις ν' αρθρώσω
Τις μαύρες σκέψεις να τις πληγώσω.
Να αποσυρθούν απ'το μυαλό μου,
ξέρω πως είναι για το καλό μου.
Το στόμα ανοίγω λαλιά δε βγάζει,
έξω η μέρα γλυκά χαράζει.
Παίρνω μια κόλλα για να γράψω,
αυτό που θέλω να σου φωνάξω
Με όλες τις λέξεις που'χουν γραφτεί
συλλαβιστά να 'ρθουν
στ' αυτι
Όρκοι που δώσαμε κι έχουν κοπάσει
να' ρθει η αγάπη να τους σκεπάσει
Φωτιά να πάρουν, να θυμηθούμε
ότι ποθούσαμε να ονειρευτούμε
Μολύβι γράφει στο χαρτί
μια - μια τη λέξη τη σωστή
Νόημα να δώσουν στον έρωτα μας
Να θυμηθούμε τα παλιά μας
Τότε που μου 'στρωνες ρόδα και κρίνα
κι ήμερο έκανες τ' άγριο κύμα.
Που με κρατούσες στα δύο σου χέρια,
μαζί κοιτάζαμε τα πεφταστέρια.
Ευχές ξεφεύγανε από το στόμα,
γαληνή γύρευε τ' άμοιρο σώμα.
Και συ στην άκρη κυματοθραύστης,
βίζα εισόδου στον μετανάστη.
Μπουκιά στο στόμα του πεινασμένου,
γράμμα στο σπίτι του ξεχασμένου.
Με όλες τις λέξεις
που' χουν γραφτεί
θα σου το γράψω σε χαρτί.
Είναι το στόμα μου βουβό..
Πώς να φωνάξω
σ' αγαπώ.
14 / 12 / 21
Τσίκκη Καλλιόπη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου