Δεν το κρύβω.
Κάποιες μέρες είναι δύσκολες.
Τίποτα.
Τίποτα δε μοιάζει με αυτό που άφησες.
Μια φωτογραφία.
Με καρφώνουν. Δύο μάτια μελένια και ένα ατέλειωτο, γιατί.
Ήρθες. Πέρασες. Έφυγες.
Ήταν απόγευμα.
Η μυρωδιά σου.
Η ευωδία.
Αυτή η μεθυστική. Σχεδόν ανατριχιαστική.
.. Και μια απορία.
Και τι άφησες; Μια απορία και ένα γιατί;
Και τώρα;
Τώρα είμαι εδώ.
Κι εσύ εκεί. Σε ένα ουρανό να φωτίζεις τα αστέρια μου.
Δεν είναι καλή η στεναχώρια.
Διώξ' την.
Μα πάντα θα λέω γιατί;
Είναι δύσκολο να αισθάνεσαι τυχερός και άτυχος ταυτόχρονα.
Και εγώ το νιώθω.
Άκου.
Δεν το θέλω.
Θέλω να' ρθεις πάλι μαζί μου στο όνειρο.
Να διώξεις τους εφιάλτες μου.
Δεν έρχεσαι.
Ξέρω γιατί.
Το ξέρεις και εσύ θα μου περάσει.
Θέλω πάλι εκείνη τη ζεστασιά. Μου είχες πει να ζητήσω.
Δεν τολμώ να το κάνω.
Ξέρεις γιατί.
Φόβος.
Θέλω εκείνη την ευωδία, τη μεθυστική και απόκοσμη.
Έλα.
Έλα.
Για λίγο.
Θα έρθεις να φωτίσεις τους ουράνιους θόλους μου;
Δε θα έρθεις, ούτε σήμερα.
Θα αργήσει πολύ η συνάντηση αυτή.
Έλα τουλάχιστον σαν ευωδία.
Δε θα' ρθεις.
Που ξέρεις.. Ίσως να έρθω εγώ.
Ξέρεις έχω μια χαρά μέσα στην αγκαλιά.
Μέρα και νύχτα, μια αγκαλιά και μία αγάπη.
Αυτή θέλω να βλέπεις. Να την προσέχεις.
Ειρήνη Λεοντάρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου