Δείπνο Αυτογνωσίας
Καθισμένη στο τραπέζι με τους καλεσμένους, με κοιτούσαν με βλέμματα ποικιλόμορφων συναισθημάτων. Ορισμένοι ίσως περίμεναν, πως δεν θα τους καλούσα και η απορία με την επιφυλακτικότητα, ήταν το έντονο μακιγιάζ, στα πρόσωπά τους. Η περιέργεια και η δειλία να ρωτήσουν τον λόγο, που τους έβαλα να καθίσουν κοντά μου, έκανε τα κορμιά τους δύσκαμπτα. Παρέμεινα ανέκφραστη για αρκετή ώρα κι ας γελούσα μέσα μου.
Πιο μακρυά στο μακρόστενο τραπέζι, κάθονταν αυτοί που περίμεναν να έχουν την πρώτη θέση, δεξιά κι αριστερά μου. Τους έκλεινα αραιά και που το μάτι, για να καταλάβουν πως δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας. Το σωστό θα ήταν να σηκωθώ όρθια όπως συνηθίζεται και να πάρω τον λόγο. Προτίμησα όμως να δώσω τον λόγο, ν'ακούσω πρώτα τον κάθε ένα ξεχωριστά και μετά, να μιλούσα.
Μόλις ύψωσα το σώμα μου, σταμάτησε κι ο παραμικρός ψίθυρος. Με κοίταξαν όλοι μες τα μάτια, περιμένοντας να πω κάτι σημαντικό, ίσως. Με χαμηλή φωνή, είπα απλά "Σας ακούω". Ξεκίνησαν πρώτα από δεξιά κι αριστερά μου, οι πρώτοι που κάθονταν δίπλα μου.
-Γιατί έβαλες εμάς δίπλα σου;
-Χρόνια ολακερα ήσασταν δίπλα μου, η σκιά μου, το εμπόδιο και ο περιορισμός της δύναμής μου. Δεν σας έβαλα δίπλα μου, επειδή σας συνήθισα, μα γιατί πλέον, δεν έχετε καμία επιρροή επάνω μου. Εσείς έχετε την ευθύνη για την σημερινή μου δύναμη και για να σας ευχαριστήσω, σας έβαλα να κάτσετε δίπλα μου. Ήσασταν οι μεγαλύτεροί μου δάσκαλοι και είμαι ευγνώμων που δεν με αφήσατε λεπτό να ανασαίνω, με σκοπό την ισχυρή ενδυνάμωσή μου, ώστε να μπορώ σήμερα, να κάθομαι μαζί σας και να σας θεωρώ το σημαντικότερο λιθάρι, της δόμησής μου.
Ο Φόβος και ο Θυμός, έφυγαν από το τραπέζι και οι επόμενοι πήραν τον λόγο.
-Κι εμάς, γιατί μας έβαλες να κάτσουμε δεύτεροι στη σειρά; Πάλι σχετικά κοντά σου δεν είμαστε;
-Ναι, είναι αλήθεια αυτό και μάλιστα μου πήρε αρκετή ώρα, μέχρι να αποφασίσω ποιους θα βάλω πρώτα δίπλα μου και ποιους μετά. Με εσάς όμως υπήρχε μια μικρή διαφορά. Η ύπαρξη σας στη ζωή μου, ήταν απόλυτα συνειδητή επιλογή. Ήμουν η μοναδική υπεύθυνη που σας έδωσα χώρο στη ζωή μου. Σας έδωσα λοιπόν την δεύτερη θέση και εξίσου σημαντική με την πρώτη. Σας ευχαριστώ που μου προσφέρατε τη γνώση που έχω σήμερα. Χωρίς αυτήν, ίσως ακόμα να περίμενα.
Η Προσδοκία και η Λύπη, έφυγαν από το τραπέζι και οι επόμενοι πήραν τον λόγο.
-Αλήθεια, εμάς γιατί μας έβαλες μακρυά σου; Αν κρίνουμε από αυτά που έχουμε ακούσει ως τώρα, εμείς κρίναμε ότι σου κάναμε καλό. Όχι;
-Κρίνατε; Με ποιο κριτήριο; Μην απαντήσετε. Δεν χρειάζεται πια να ξέρω. Σας ευχαριστώ που μου ανοίξατε τους ορίζοντες της καρδιάς μου και είσαστε κι εσείς σημαντικοί στη δημιουργική αποδόμηση του εαυτού, που ήθελα να εξέλιξω.
Η Κρίση και η Ιδιοτέλεια, έφυγαν από το τραπέζι και σειρά πήραν οι επόμενοι. Οι τελευταίοι καλεσμένοι.
-Τώρα εμείς τι να πούμε; Μας έβαλες τόσο μακρυά σου και μας άφησες τελευταίους να μιλήσουμε. Να πούμε τι όμως;
-Η απόσταση, που σας έβαλα να κάτσετε, είναι συμβολική. Εσάς γύρευα ενδόμυχα και δεν ήξερα με ποιον τρόπο να σας βρω. Άργησα να καταλάβω, πως πρώτα έπρεπε να γίνω φίλοι με τους υπόλοιπους, για να σας ανταμώσω. Έπρεπε πρώτα να έρθω αντιμέτωπη μαζί τους, για να φτάσω να είμαι αξία να σας έχω στη ζωή μου, ΜΕΣΑ ΜΟΥ. Από το αποψινό δείπνο, κοιτάξτε ποιοι μείναμε. Εσείς κι εγώ. Όσο μακρυά κι αν είστε, εσείς, υπάρχετε από μόνοι σας. Κι αν έπρεπε κάποιος από εμάς να πλησιάσει τον άλλον, αυτή ήμουν εγώ και όχι εσείς. Το λιγότερο που μπορώ να σας πω, είναι ευχαριστώ γι'αυτην την διαδρομή. Εσείς είσαστε το ζητούμενο και δύσκολο, μα όχι ακατόρθωτο, το να σας βρω.
Η Αγάπη, η Χαρά κι εγώ, παραμείναμε στο τραπέζι, καθισμένοι με την ίδια απόσταση και κοιτούσαμε τα ανύπαρκτα όρια μας...
Anastasia Menaya
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου