Μεταλαβιά λες το κρασί που μέθυσε τις αισθήσεις σου
και έκπτωτη σ'άφησε στη γη,
να αναπολείς τον χαμένο παράδεισο.
Το χέρι που στα χείλη σου έφερνε το ποτήρι,
ήταν αυτό που στο στέρησε
και έμεινες διψασμένη να καρτεράς.
Τι άραγε;
Αναμοχλεύεις στιγμές πάθους.
Μα ο μυρικασμός...
κεντάει το μέσα σου.
Άφεση ζητάς ...
Όχι αμαρτιών... μα αναμνήσεων.
Αρετή Καλιεντζίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου