Καθώς οι μέρες στο ημερολόγιο τραβούσαν προς την δύση.
Οι αχτίδες του ήλιου ολοένα και ζύγωναν την ψυχή του σπιτιού.
Εκείνο πεινούσε για ένσαρκες λέξεις, εφήμερη παρηγοριά στις μοναχικές του ρίζες.
Τα μάτια του έπαψαν να πίνουν βρόχινο νερό,
μεταμορφώθηκαν σε άνυδροι καθρέφτες με στοιβαγμένα είδωλα ανθρώπων ως θελκτικό τοπίο.
Μονάχα, η φύση έγινε σκιά στην μοναξιά του, ίσως και να του ψιθύριζε λόγια της ζωής.
Το σπίτι δεν πλανεύτηκε συνέχισε τον δρόμο του,
κι άρχισε να χάνεται στο σιωπηλό το χώμα.
Ανατολή και δύση ένας κύκλος πέτρινος.
Ολυμπία Θεοδοσίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου