Βράδυ του Μάρτη και η πόλη δειλά δειλά προσπαθεί να βγει από το λήθαργο του χειμώνα. Στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας δεσπόζουν μία σειρά από κτίρια μίας ταραγμένης εποχής. Κτίρια που φτιάχτηκαν για να φιλοξενήσουν τα ναυαγισμένα όνειρα των ανθρώπων που ήταν κάποτε νοικοκυραίοι στη Μικρά Ασία και ήρθαν διωγμένοι από το Κεμαλικό καθεστώς το 1922.
Τα κτίρια αυτά έχουν πάνω στο κορμί τους αποτυπωμένα τα σημάδια σκοτεινών εποχών που περάσανε. Στους εξωτερικούς τοίχους ακόμα είναι έντονες οι τρύπες από τις σφαίρες των Δεκεμβριανών του 1944.
Μάρτης του 2011 και τα οικήματα αυτά έχουνε γίνει πια το καταφύγιο ταλαιπωρημένων ανθρώπων από τη φτώχια, τη μετανάστευση και τις ουσίες. Ανθρώπινα ναυάγια που προσπαθούν στο παρελθόν, στο παρόν και στο μέλλον να στήσουν τη ζωή τους.
Από το δρόμο διακρίνεται καθαρά η σκόνη που κυριαρχεί πάνω στα μισογκρεμισμένα παράθυρα. Σ’ ένα απ’ αυτά τα διαμερίσματα διαγράφεται μία βρόμικη σκονισμένη και ξεθωριασμένη από τον καιρό, γεμάτη μπαλώματα κουρτίνα. Ενώ τη συντροφεύουν δύο μικρές γλάστρες φορτωμένες με πολύχρωμα ανθάκια και παραδίπλα το κλουβί με το κίτρινο μικρό καναρίνι που κελαηδώντας καλωσορίζει την Άνοιξη, θέλοντας να θυμίσει ακόμα και στους ενοίκους του την αναγέννηση της φύσης.
Ο κόσμος που περνάει κάθε μέρα μπροστά από τα προσφυγικά, τρέχοντας να προλάβει την καθημερινότητα, είναι πολύς. Κανείς όμως δεν προσέχει, μα και δε δίνει σημασία στις μικρές ζωγραφισμένες πινελιές από το χρόνο και τους ανθρώπους σ’ αυτά τα κτίρια με τη μεγάλη ιστορική σημασία, που κάποτε χτίστηκαν με σκοπό να στεγάσουν στο παρελθόν, στο παρόν και στο μέλλον τα όνειρα κάποιων ψυχών που γκρεμίστηκαν.
Εδώ και λίγες ημέρες το ρολόι έχει γυρίσει μία ώρα μπροστά, θέλοντας να υποδεχτεί κι αυτό το μεγάλωμα της ημέρας. Αργά το απόγευμα, καθώς ο ήλιος δύει αγγίζει φωτίζοντας με τις τελευταίες του αχτίδες τα τζάμια των παραθύρων στα προσφυγικά της Αλεξάνδρας.
Βράδυ, σιγά σιγά τα φώτα της πόλης ανάβουν. Από το παράθυρο ενός από αυτά τα διαμερίσματα αναβοσβήνουν ακόμα τα λαμπιόνια από το δέντρο με τα λιγοστά στολίδια που ξέμεινε από κάποια περασμένα Χριστούγεννα. Στο διπλανό παράθυρο ξεπροβάλει, κρατώντας συντροφιά στο χριστουγεννιάτικο δέντρο, μια μικρή γλάστρα ξεχωριστή από τις άλλες, μιας και πάνω της έχει μια κατακόκκινη και περήφανη ορχιδέα. Εικόνες που συγκινούν και σε κάνουν να σκεφτείς έστω και για λίγο πως όλοι οι άνθρωποι έχουν δικαίωμα να ονειρεύονται, αλλά και να χαίρονται με την ομορφιά που προσφέρει απλόχερα η Άνοιξη.
Γιώτα Αγαπητού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου