ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ….
Ποτέ δεν είσαι κι ας ήσουν κάποτε….
Κι όμως, ίσως φανερώνεσαι ξανά τελικά….
Τις μικρές ώρες, που βασανίζονται μέσα στο πυκνό σκοτάδι, λίγο πριν χαράξει η μέρα….
Ποτέ δεν ήμουν κι εγώ κι ας ήθελα πάντα να είμαι…
Μα φύσηξε αέρας κρύος και δυνατός και πήρε κι εμένα και όλα όσα ήθελα ….
Με πήρε και με σήκωσε….
Κι αναρωτιέμαι κι αναρωτιέσαι
και τα ερωτήματα μας,
αναστεναγμοί γίνονται, που μένουν όμως μέσα μας κι έξω δεν βγαίνουν…
TASSOS VASILIADES
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου