Μπαίνω μέσα σε σταγόνες από έρωτα και κυλώ πάνω στο δέρμα σου,
στις σκέψεις σου, στο «είμαι» σου, στο «νιώσε με», στην ανάγκη σου, στην ανάγκη μου.
Τρέχω στο ένα σου και με δύναμη το κλυδωνίζω, να το ερωτευτώ, να το ερμηνεύσω, να δω τη μαγεία του και να μαγευτώ δια ζώσης.
Τυλίγομαι από την ύπαρξή σου, να νιώσω τη θέρμη του πυρετού που ανεβαίνει καθώς οι ανάσες γίνονται γρήγορες, καθώς ο ιδρώτας σχηματίζει χάρτη πόθου σε ψυχές απογυμνωμένες από τα περιττά. Στους στίχους που γράφω σε αγγίζω και στην ανάγνωσή τους σε εξοστρακίζω στης επιθυμίας μου τα παραδεισένια νησιά, εκεί να υποταχθείς στου πυρωμένου μου σ’ αγαπώ τη θέρμη.
Στην ένταση του φιλιού να σκύψεις και να κλάψεις από λαχτάρα, από συγκίνηση, από ηδονή, από ευτυχία, από πληρότητα. Μοναδικό να κλαις από πληρότητα.
Στους κήπους των χρόνων σου φυτεύω ρόδα κόκκινα που ευωδιάζουν πάθος, τα άσπρα να ντραπούν να κοκκινίσουν
και αυτά με τη σειρά τους.
Αντικριστά ως είμαστε δίχως αγγίγματα, να εξουσιαζόμαστε από κύματα προσδοκιών και έπειτα να βουτάμε στο βυθό της έλξης, στο λόφο της ανάγκης, στον ουράνιο καιρό της αγάπης. Να ενώνονται τα δέρματα μας, οι λέξεις μας, τα χάδια μας, τα βλέμματά μας, οι αναπνοές μας, σε έναν αέρα σαρωτικό, πειραγμένο από αχόρταγη έκσταση.
Σε έναν αέρα ερωτικό, δίχως τέλος, μα με αρχή.
Δίχως βέλος, μα με πληγή να ακουμπά το κορμί.
Την πληγή που αφήνει πάντοτε. Το παράσημο της επιθυμίας,
η χαρακιά της ψυχής που μπορεί ακόμα να αισθάνεται.
Βάγια Μπαλή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου