Το κάλεσμα
Άνοιγε το στόμα του τόσο πολύ
που για μια στιγμή της φαινόταν πως η γλώσσα του
ήταν μία καμπάνα που χτυπούσε ανελέητα σε νεκρώσιμους ρυθμούς.
Γύρισε και τον κοίταξε τα μάτια του φάνταζαν μέσα στην ζάλη της σαν δύο πέτρες
έτοιμες να την χτυπήσουν, να σπάσουν το μέσα της, έτοιμες να την κατασπαράξουν.
Ποτέ της δεν μπορούσε να φανταστεί πως κάποτε η σχέση τους θα έφτανε σ' αυτό το σημείο
στο σημείο να τον τρέμει, να φοβάται και να λυπάται τον εαυτό της
που τον αγαπούσε μετά απ' όσα είχαν συμβεί μεταξύ τους!
Μέσα στην ζάλη της της φάνηκε πως έκλεισε η πόρτα
κι αυτός ο ήχος ήχησε στ' αυτιά της σαν παιδικό νανούρισμα, σαν μελωδία αγγελική.
Αν μπορούσε ν' άφηνε τώρα εκεί την πνοή της δεν θα την ένοιαζε
φτάνει να μην τον άκουγε άλλο!
Σαν ασπρόμαυρη ταινία περνούσαν μπροστά από τα μάτια της
οι σκηνές του καυγά τους.
Έπιασε την κοιλιά της, δεν ένιωθε τίποτα
για μια στιγμή γούρλωσε τα μάτια της και προσπάθησε να φανταστεί την καινούργια ψυχούλα
που θα έφερνε στον κόσμο.
Δεν ένιωθε τίποτα εδώ και ώρα.
Προσπάθησε να σηκωθεί και τότε είδε τα πόδια της
από κάτω της υπήρχε μια λίμνη κόκκινη.
Τρόμος την κατέλαβε έκανε τον σταυρό της
κι ορκίστηκε πως αν το παιδάκι της ήταν ακόμα ζωντανό θα έφευγε.
Ναι, θα έφευγε,
όσο κι αν τον αγαπούσε όσο κι αν φοβόταν πάνω απ' όλα ακόμα κι απ' την ζωή της
ήταν αυτό το αγγελούδι που μεγάλωνε μέσα της.
Κάλεσε ένα ασθενοφόρο και περίμενε τώρα την σωτηρία της.
Γύρισε το βλέμμα της στο παράθυρο
έξω ο ουρανός είχε γεμίσει χρώματα
μετά την βροχή βγαίνει το ουράνιο τόξο
έτσι θα συνέβαινε και τώρα.
ΠΟΛΥΞΕΝΗ ΖΑΡΚΑΔΟΥΛΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου