Σκόρπισαν οι άνθρωποι στις τέσσερις γωνιές του μεσημεριού.
Κάποιες φωνές απ'το ανοιχτό παράθυρο απέναντι δηλώνει
τον τελειωμό απ'το δεδομένο φαγοπότι τους.
Μια γάτα σουλατσάρει στα τελευταία κεραμίδια
που αντικρίζει το βλέμμα μου.
Ένα αεράκι φέρνει την άνοιξη πιο κοντά.
Ανασηκώνω τον ώμο κι ένα μισό χαμόγελο
λέει με σπασμένο τσαμπουκά...
''Δε γαμιέται ,άλλη μια μέρα στο κενό μου''
Και η ανάσα απλά στεγνώνει και την τελευταία ελπίδα.
Κι έρχεται πάνω εκεί ένα ''θέλω''.. και με αρπάζει..
Με τινάζει στον τοίχο και με κοιτάει στα μάτια.. λέγοντας μου..
''Άκου να σου πω μικρή εγώ θέλω αλητεία στη ζωή,
ταξίδια, ανάσες ,έρωτα, αν εσύ παραιτείσαι
πες το τώρα να φύγω να πάρω το εγώ μου
και να την κάνω μέσα στα σκοτάδια εκεί
που θες να με ρίξεις απ'την αρχή.
Άντε λοιπόν τι με κοιτάς;
Πες μου που να πάρει ο διάβολος..
Θες να ζήσουμε;''
Σηκώνω τα μάτια με δυσκολία από το πάτωμα
το κοιτάω και επιστρατεύω όλες τις ανάσες μου
όλη τη δύναμη μου ,όλη την ελπίδα μου και λέω..
''Ήρθες επιτέλους;
Περίμενα ν'ακούσω τη φωνή σου.
Φύγαμε...''
Δέσποινα Αποστολάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου