Κάποτε κι ο πόνος ακόμα κουράζεται
κι όλα μες στη λευκή αγκαλιά
μιας αναπόφευκτης αποδοχής
σιωπούν και γαληνεύουν.
Λάθη και πάθη πέφτουν σε καταστολή
η πίκρα παραλύει
κι η μοναξιά
μες στο βυθό κάποιου θολού ηλιοβασιλέματος
αδιάφορα βουλιάζει.
Κάποτε κι οι πληγές στεγνώνουν
κάτω από ένα ξερό αέρα παραίτησης.
Όλα περνούν μες στην ομίχλη
κάποιας παράδοξης ανυπαρξίας
και μόνο η νύχτα
μια βαθιά αξημέρωτη νύχτα
που υψώνεται
πάνω κι από τον πόνο ακόμα,
μπήγει μεθοδικά στα μάτια σου,
άγρια τριαντάφυλλα της άνοιξης.
Μαρία Γασπαράτου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου