Κι αφού τέλειωσε η βροχή....
έγινα ξανά παιδί
και ξεχύθηκα στην ζωή
και στα όνειρά μου.
Ένιωσα την χαρά
στα τρίσβαθα της καρδιάς μου
και φτερούγισα.
Άκουσα στ' αυτιά μου
το γέλιο μου και ξεκαρδίστηκα.
Ένιωσα την ζωή
να σείεται στα πνευμόνια μου
κι έπαιξα με τις ανάσες μου.
Χοροπήδησα
πιάνοντας πεταλούδες
στόλισα τα μαλλιά μου.
Πήδηξα ρυάκια
και μάζεψα αγριολούλουδα
φτιάχνοντας την δική μου άνοιξη.
Κράτησα κι ένα ουράνιο τόξο
να παίζω με τα χρώματα
και να σημαδεύω τα σύννεφα
μη βρέξουν την ψυχή μου.
Παρέμεινα παιδί
και ζω την κάθε μου στιγμή της ζωής,
αν.... και οι ρυτίδες μου κάνουν πάρτυ,
αυτές δεν με τρομάζουν.
Μόνο οι καταιγίδες της ψυχής
και το μούσκιο των ματιών
σαν τρέχουνε.... φοβάμαι.
Μα είμαι ακόμα παιδί,
για κοίτα με.... γελώ.
Αθανασία Δαμπολιά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου